Lübecker Geschichten:
Vun Wienhändler Bredow

vun Karl-H. Nissen

Bredow weer Wienhändler un wahn in de Grote Petersgruuv, hüüt is dor de Musikhochschool. He harr en Fru un dree Kinner. Ünnen weer de Wienkeller, he harr enen Kellermeister, en poor Arbeitslüüd un enen Kommis, dat weer Neumann. De kümmer sik üm de Böker. Neumann, dat weer so en Lütten, he nehm allens ganz genau.

Un en Kutscher weer dor ok noch, de hett Käselau heten. De Peer stünnen an de Obertrav in'n Stall.

De Lüüd kregen all ehr "Deputat", en lütte Portion Wien alle Daag.
Nu meen Neumann, ut en Tweehunnert-Liter-Fatt, dor müssen ok tweehunnert Liter-Buddeln Wien rutkamen. Dat weer avers nich so, dor keem jümmers to wenig rut. Un dat hett Neumann den Kutscher seggt, luut un düütlich, un wo dat woll angahn kunn. Nu weer Käselau insnappt un he hett ok luut un düütlich antert. Dat bedüüdt, de beiden harrn sik fix bi de Ohren. An'n End hett Käselau den lütten Neumann anbölkt: "Holl dien Muul un klei mi fix an'n Moors!"
Oh, nu weer Neumann beleidigt! He rup na sienen Chef un hett em allens vertellt.
"Wat sall ik nu doon, Herr Bredow? Dat kann ik mi doch nich gefalln laten. Wat wörrn Se denn doon, wat raden Se mi?"
Bredow maakt en ganz nadenkern Gesicht, he güng in de Stuuv hen un her, denn bleev he vör Neumann stahn un sä:
"Mien leven Neumann, wenn Se mien Meen weten wüllt, also ganz ehrlich: ik wörr dat nich doon."

De beiden jüngsten Kinner vun Bredows, en Jung un en Deern, de weern al verheirat. Man Johannes, he weer nu ok al meist dörtig, de kunn keen Bruut finnen. Ja, he harr mal en Deern, un denn wedder en annere, man wat Fastes weer dat nich.

"Man, Jung, worüm heiratst du nich? Old noog büst du, un dat gifft doch so vele nette Deerns in uns Stadt."
"Weetst du," sä Johannes un he keek dorbi sienen Vadder stief in de Ogen, "dat is so: Ik heff Angst. Wenn ik mi so ümkiek, to Huus un so, ik heff eenfach Angst, dat ik an de Verkehrte kaam."
"Wat snackst du vun Angst? Ik segg di wat: bevör ik verheiraadt weer, dor heff ik överhaupt nich wüßt, wat Angst is!"

Nu weer de grote Sommerball in'n Tivoli. Ach, de Tivoli! Wat weer dat schön dortomalen! Wat hett sik allens ännert. Gaht wi hüüt bi dat Borgdoor dal, denn is nu dor ünnen de Elbe-Trave-Kanal. Den geev dat avers to Bredows Tiet nich. Dor ünnen weer de Wakenitz, an dat Över stünnen Bööm, Büsch un lütte Pavillons. Un en beten höger weer dat "Tivoli", en groten Saal mit en Bühn, mit Palmen, dat geev Theater, man kunn danzen un eten un drinken. Dusend Lüüd harrn dor Platz orrer ok mehr. Ja, un nu weer de Sommerball. Dor müss man hen, ok Bredow mit sien Dora, un Johannes weer ok mit.

Musik hett speelt, de Wien weer goot. Se hebbt danzt, Bredow mit sien Dora, ok mal mit anner Damens, un Johannes hett ok danzt, mal mit de, mal mit de, mehrstens mit so en flotte Deern mit swatte Hoor. Mutter Bredow hett dat gor nich so goot funnen, dor weern so vele hübsche junge Fruun ut de feinen Familien, worüm jüst disse swatte?

"Kiek, Bredow, nu haalt he de al wedder! Nee, dat kann doch nich angahn, nu drinkt se enen Liqueur, so enen roden. Bredow! Wat wüllt se nu? Kiek doch, nu gaht se rut na de Wakenitz. Nee, Bredow, nee! Dat dörvt se nich! Roop em! Bredow, fleit em!"
Bredow smuuster so'n beten, nehm enen goden Sluck ut sien Glas, denn straak he sien Fru sachen över de Hand.

"Kannst du di noch besinnen, as ik mit di rutgahn bün na den lütten Pavillon, mien Dora? Du, dor hett ok keen achter uns ran fleit!"