Nu heff ik vun de Deerns snackt, dat hett je ok Mannslüüd geven. Doch, düchtige Handwarkers, de Drägers an'n Haben, veel Huuspersonal. Dat stimmt woll, dat de mehrsten Lüüd Arbeit harrn bi de groten Kooplüüd un in de feinen Hüüs.
Dat hett annersrüm, is klor, ok allerhand Buttschers geven.

Luden kraamt in de Köök rüm, he kiekt in alle Ecken, stött gegen den Ammer. "Luden, wat söchst du?"
"Ach nix."
"Maak mal de Kellerluuk up, dor steiht noch ene halven Buddel." "Ach nix."

Nu will ik hier nich lang vun de lütten Lüüd snacken. Dat hett ok grote, berühmte, bekannte Lübecker geven.

Enen "Herr Börgermeister", den gifft dat al lang. Un dat hett in'n Loop vun de Tiet ganz vele dorvun geven.

Dor weer mal en Minsch, de hett de Börgermeisters tellt, de wi hier in Lübeck harrn. He hett so bi 250 Börgermeisters funnen — un mehr as dusend Raatsherren.

Dat hett ganz düchtige geven, de veel för uns Stadt daan hebbt. Dat weern kloke Diplomaten, dat weern grote Admirals, de siegt hebbt för Lübeck. Nich all — de Börgermeister Tinnappel is bi Visby bi en Seeslacht to Dood kamen, sien Bild hangt dor in de grote Kirch.

De Börgermeister Wittenborg harr ok kene glückliche Hand as Admiral, he hett vele Scheep verloren gegen de Dänen. So wiet stimmt de Geschicht. Dor warrt aver ok vertellt, dat he in Kopenhagen to Gast weer bi den däänschen König, dat geev fein to eten un to drinken, Musik hett speelt, de Börgermeister hett danzt mit de Königin, jümmers noch mal, de halve Nacht lang. Un denn weer dat Fest to End, de Lichten güngen ut, dat weer düüster, un wat denn noch weer, keen weet dat — weer doch düüster. Man an annern Morgen, bi't Fröhstück, dor hett uns Börgermeister de Königin wat schenkt: de Insel Bornholm!

Dat harr he nich doon sullt. De Raatsherren hier hebbt em to'n Dood verurdeelt! Kopp af! De Richtplatz weer vör dat Borgdoor, hüüt is dor de Adolfstraat. För Wittenborg weer up den Markt en richtige Tribün upbuut, rundüm all de Lübecker, de tokieken wullen. De Richter hett em dat Uurdeel noch mal vörleest:
"Du, Johann Wittenborg, du hest de Insel Bornholm verschenkt. Dorto harrst du keen Recht un dorüm warrt di nu de Kopp afhaut. Willst du noch wat seggen? Du hest dat letzt Woort."

Un dor hett sik Wittenborg graad maakt un hett ganz luut seggt — he haar dorbi so en lütt Strahlen in de Oogen —
"Leve Lüüd, ik heff Bornholm verschenkt. Un glöövt mi dat, wenn ik dat kunn, ik wörr dat glatt noch mal doon."