Ok de Fruun sünd nett to'nanner, ok de Fischfruun an de Obertrav.

Anne un Hanne, se sünd beid ut Schlutup, se kennt sik al lang. Liekers kümmt dat vör, dat se sik nich ganz eenig sünd. Letzt harrn se sik en beten bi de Ohren, un an'n End, dor hett doch Anne tolangt, mit enen groten Dösch, Hanne mirrn in dat Gesicht. Se sehg en beten bunt ut, glitschig vun de Dösch, un en beten Bloot leep ok dor mank.

Links: Schlutuper Fischfru, rechts: Travemünner Fischfru

Dat End: Se stünnen vör den Senator Plitt.
"Nu seggen Se mal, weer dat den nödig, dat Se so tolangt hebbt, mit enen Dösch? Dor harr doch ok en ehrlich Woort langt?"
"Herr Senator, dat weer doch man blots so ne lütte Kabbeli, un ik wull ehr doch nich richtig beleidigen. Würklich nich."

Wenn ik denn nu al bi de Fisch bün, denn will ik en lütt Geschicht vertellen ut de brune Tiet. Dor tröck Gustav mit sien Koor de Obertrav lang un reep ganz luut:
"Hering, an de Obertrav gifft dat Hering, Pund twee Groschen!
Hering, an de Obertrav gifft dat Hering, genau so fett wie Hermann Göring!"

Dat hett he man enen Dag maakt, denn hebbt se em afhaalt. Baven na dat Polizeipräsidium an'n Dom hebbt se em bröcht. Se hebbt em böös vergattert.
"Noch mal so wat, denn landst Du in'n Knast, för lange Tiet. Denn is dat ut mit Hering!"
Na, dat hett Gustav sik to Harten nahmen.
As he nu wedder mit sien Koor an de Trav lang tröck, dor hett he ropen:
"Hering, an de Obertrav gifft dat Hering. Genau so fett as letzte Woch!"

En ganz bekannten Fischmann weer "Lord Herington". He harr sienen Laden nich wiet af vun den Markt. Dat warrt seggt, he harr de besten Solthering wiet un siet. Wenn Kunden kemen, denn grabbel he mit siene Arms in de Tunnen rüm un haal denn so veel Fisch rut, as he bruuk. De ganze Eck bi em röök na Hering. De Soltlake drüppel överall hen. De Hering wörrn inwickelt in olle Zeitungen, in de ollen "Lübecker General Anzeiger".

Morgens, bevör de School anfüng, lepen de Jungs bi em vörbi. Se maken sik enen Spaß, se spien ordlich rin in de Fischtunnen. "Dat maakt je wieder nix", sä Lord Herington, "man — wat sall dat!"