Mien Jan

Dor baben in'n Beernboom!
Midden in de witte, duften Blödenpracht
sitt he op'n Ast un fleit't!
Ne, nich wat du denkst!
Is keen Vagel! Mien Jan sitt dor!
Mien lütten Klabauter!
Sien Hoor weiht in'n Wind,
de deftigen Jungshannen
strakelt sacht den Boom.
"Goden Morrn oll Fründ!" röppt he övermödig
un lacht över't ganze Gesicht.
"Hest hüüt dien wittes Fröhjohrskleed an!
Steiht di bannig goot!"
De Beernboom, dat is Jan sien beste Speelkam'raad.
Al morrns kloppt he mit de Twiegen
sacht an sien Kamerfinster:
"Nu kümm, Lütt Jan, olle Slaapmütz!" heet dat.
"Kümm, ik täuv al so lang op di!"
De Jung pliert mit de Ogen,
denn springt he ut de Puuch —
un schwupp klattert he as'n Katt
ut'n Finster, na baben in'n Boom.
Dor sitt he nu! — So wiet is dat Land!
Wulken treckt övern Heben.
De Beernboom blöht! —
"Freuhstück, Jan!"
He höört dat nich.
He fleit't.