Notizen ut'n Braakmaand


de schadden jaagt dat koorn
un köönt dat doch nich faten.
dat huscht dorin as aten,
as aten geiht't verloorn

de wulken fohrt doröver
as na en feerne see —
dorhen flöög ik nu lever...
so sacht faat mi dat fever
dat deit meist gor nich weh


russelfee, lütt russelfee,
de mi süht, de ik nich seh,
kiek ut busch un knick un dann,
kiek mien acker fründlich an,
dat he driggt un wasst un deegt
un nich an dien töver röögt!
russelfee, bliff in dien riek,
ik verspreek di ok, ik kiek
nich in't dickichtdunkel, wenn't
russelt — dat dien ogenfunkeln
dat as füerkahlen brennt
mi nich drepen kann in'n dunkeln!
russelfee dor, deep in'n dann —
kiekst mien acker fründlich an?

 


vun wulkenbargen överkroont
in nummer dreeunföfftig wohnt
een so as du un ik:
wi geevt ok nummern, wo dat un-
faatbore uns ümgifft. worum?:
bi uns hett allns sien schick!

 


mit jedeen blööt na'n himmel apen
söök ik in'n himmel fasten stand;
ahn dat ik weet, höllt mienen stamm
un jedeen blööt doch diene hand
vun'n himmel.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet