Notizen ut'n Maimaand


 

häwel-toorn un häwel-mast
wulln na'n heven,
weg vun de eer —
scheine, guter alter mond, scheine!
hooch, över den maan,
warrt't koolt —
geihst du noch an min siet?
scheine, guter alter mond, scheine!

wat den maan fasthöllt,
lett ok häweltoorn un häwelmast
nich verlarengahn —
küll un unerbittlich,
man mit verlaat.

de maan schient noch.


 

Dat 700jährige Hamborg-Horn

Lerrig is dat Holtgerüst
'neem de "700"
in Stiefmütterchen utleggt weer —
wat nu jüst nich wunnert:

Stiefmütterchen blöht nich mehr,
as dat Johr sik wannelt.
Sogoor to'n Bortsdag warrt doch Horn
stiefmütterlich behannelt!!

"Nee", denkt de Mai, "dat geiht nich an.
So'n Povertee 's nich good.
Ik gah dor sülvst mit Blöden ran.
Schneeweißchen! Rosenrot!

Kaamt mal, verdeckt dat Holtgestell
mit rosa un witt Blöden!
Ji mööt doch Horn an'n Ehrendag
dat gode Ansehn höden!

Un ji, Armee vun Löwentähns,
maakt ji den Bodden geel!"
Süh, un so kriggt ok Horn miteens
en Blödensmuck ahn Fehl.


 

kannst licht un schadden sehn, womit
gewidder friegeevsch üm sik smitt —
kaprietsch is't, nich to faten —
al ehrdat't losgüng. so will solk
maigrillenhaftig wulkenvolk
den düwel danzen laten.


 

na de löwentähnwisch, fotografeern, nu!
— en fohrrad liggt an'n weg.
de dat tohöört, sitt al merrn in
un deit, wat ik doon wull...
nix warrt se wies:
de fotograafsche, versunken in't modell.
— ik fotografeer doch, de wisch un ehr,
un slieker liesen weg.


Mai-Leed, mit'n Huulbessen to singen

Pappelflocken, Pappelflocken,
'neem hebbt ji sik hen vertrocken?
Ünner't Sofa, achter Dören —
doot ji dor wull hengehören?!
Schallt ji danzen op de Deel?
Lütte Pappeln sünd juun Teel!
Lütte Pappeln schallt ji sei'n,
nich sik ünner Betten dreihn!

Süh! Juuch plichtvergeten Pack
suug ik in den groten Sack —
flupp! — mit kole Ignoranz.
Ut is't mit den Flockendanz!


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet