Notizen ut'n Saatmaand


 

 

 

rund üm de mulde
sammelt de sommer sik,
sammelt gröön, sammelt wulken, en letztes
deepes aten —
in kehrt de afscheed
in den boom in
de mulde.


 

 

merrn op't land
de hydrant
da kiekt he ut de eerden
mang mardelblööm (mal ehrlich,
is dat nich wat schaneerlich?)
to groot,
to rood,
as mowgli ünner deerten.


 

 

gelassen apent sik dat feld,
lett sin geheimnis sehn:
de letzte rapsblööt, de dat höllt —
mehr as de eerste schöön.

se denkt an mai; de wulk, de steiht,
denkt sogor an april;
un schoonst de tied vörövergeiht,
steiht se hier tövern still.


 

 

oktoberroos, du schöne,
du bringst de letzte bott:
all sommers sang un töne
un leeder weern to kott,

he kunn sik sülvst nich faten,
keen leed gifft vun em ahn'n —
bloots nu, in't fallenlaten
sühst ganz em, in't vergahn.


 

 

 

de grote töversmann dreiht
sik af, vertöörnt,
reegt
sin arms, he föögt
en swoor dorto, villicht
en verwünschen;
wi mööt
vergahn as he,
hunnert johr slapen
un denn nich opwaken.
harvst!


Foto: Bertram Botsch

 

 

 

 

avers de töversfru,
unsichtbor,
linnert den sprook: söben johr
dröfft wi slapen,
in stillnis
ahn aten;
denn slaat wi op de oogen
un seht den regenbogen.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet