Notizen ut'n Saatmaand


sing, pappel, sing
in'n letzten sommerwind
sing mi dat grote leed vun't flegen blatt
dat hoge leed vun hunnertdusend wulken —
du hest ehr kamen un verdunsten sehn
un kennst elkeen.

wat weet wi minschen vun juuch bööm, juun leder?
wi weet bloots, eenmaal, op den hööchsten toon
nimmt uns en wind mit, ritt uns los vun'n boom
un över'n steg, den nümsnich geiht
warrt sacht wi weiht.

de wind singt wieder, man keen leed vun'n dood —
de bööm, se wasst, de wulken, se verfleegt
un allns heet welt. un is doch ganz wat anners —
un is en leed.
sing, pappel, sing
dat ik dat lehr to singen
in'n letzten sommerwind.


 

de woold warrt hell un möör, de knicks warrt licht.
de slier flücht un fallt, de sicht warrt wied.
op sachte welln zaart wintergröön gesicht:
dat land is schöön. — dat blage meer vun tied
warrt sachten sieder, klaar kümmt land in sicht.
dat land is schöön, de reis is kort un blied.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet