De Bremer Stadtmuskanten in Achim
Een Märken von de Broer Grimm, just so as Oma us dat vertellt hett

Düsse Geschicht hett sik Günter Schnakenberg utdacht,
upschreven hett dat Klaus Bischoff.
Beide sünd von'n Heimaatvereen Achim.

Fröher, as dat noch keen Trecker geev, hefft se allens mit Peerd un Wagen, Ossenkoren, mit Schuufkoor, Handwagen or up Peerd un Esel transportert. Sü un de Peer, Esel un Ossen leven jo ok nich alle Tieden. Un wenn se old wörn, wull keeneen se mehr hebben. So geiht us Minschen dat hüdigendaags ok. Keen old is, ward nich mehr brukt. Avers dat schollen de Olen sik nich beden laten. Sü, un as de Deerten dat domaals makt hefft, will ik jo nu verklaren.

In Dabern, ji weet jo, dat ligt up'n Weg na Veern to, leev een Mann mit sien Familie. Sien Geld verdeen he dormit, dat he de Koornsäck von de Buurn na de Möhl broch un as dat Koorn denn Mehl wör wedder trüch na den Buurn or na'n Bäcker. He slep dat nich sülms, dorför harr he een Esel. Düsse Esel wör old wurrn un könn so de Säcke nich mehr dregen. Sien Herr wör nich riek un dat Geld lang just för sien Lüüd. So dach he bi sik: "Ik kann em nich mehr foern, wenn he nich arbeiten deit." As de Esel dat marken dö, lööp he weg un maak sik up'n Patt na Bremen to. De Esel harr sik all vörher överlegt, dat he wat anners maken wull, wenn se em in Öller hier nich mehr bruken kunnen. He woll in Bremen Stadtmuskant weern.

Up'n Weg na Bremen kööm he kört vör Middag bi't Slot in Etelsen an. "Hier kannst di man verpusten," dach he un legg sik unnern Stratenboom neven dat Door toon Slot. Doch wat wör dat? Dor leeg jo een Hund innen Graben un japp na Luft. "Segg mal, wat liggst du hier rüm un snuffst as een de just vörn Düvel weglopen is?" "Och", sä de Hund, "ik bünn mien Herr utbüxt". "Woso dat denn?", fröög de Esel. "Ik bünn nu nich mehr de Jüngst, up de Jagd kann ik nich mehr mitholen, de Rövers hefft keen Bammel mehr vör mi un as mien Herr mi nich füdder dörfoern un mi dotslaan wull, bin ik türmt." "Un wat deist du nu", wull de Esel weten. "Dat kann ik di ok nich vertellen", anter de Hund. "Weest wat, kumm mit mi na Bremen un weer Stadtmuskant jüst so as ik." "Meenst, dat geiht? Ik heff doch noch nie nich Musik makt." "Dat gifft sik, — kummt Tiet, kummt Raat", meen de Esel. "Un nu lat us man losloopen, ehr dat dien Herr us hier sütt un di doch noch dotsleit." Un so maken se sik up'n Weg na Boarn to.

Up'n Weg dör Boarn kömen de twee an'n Böger Barg vörbi. Dor seet een Katt an'n Weg un möök een Gesicht as dree Daag Regenweer. "Wat is di denn övern Weg loopen?", fröög de Hund de Katt. "Mi is keen in'e Queer kamen, ik möch mal sehn, wat du för'n Gesicht mööks, wenn di dat annen Kragen geiht un se di versupen wüllt, alleen wieldat du old bist un keen Muus mehr fangen kannst", jammer de Katt. "Un nu sitt ik hier un weet nich, wat weern schall." "Wi beiden gaht na Bremen to un weert Stadtmuskanten", seggen de Esel un de Hund to lieker Tiet. "Ji köönt Musik maken, avers ik nich", meen de Katt. "Wi möt dat ok noch lehren", bell de Hund. "Gau, kumm mit us, ehr dat dien Fro di noch grippt un in de Werser smitt." "Ji hefft recht", miaute de Katt un güng mit jem över de Landstraaten in't Öllager rin. Se löpen jümmers füdder langs de Isenbahn na Bremen to.

As se in Uesen den Weg in't Scheefmoor queren wullen, just bi dat damalige Hartsteenwark, seet dor doch up'n Tuun een olen Hahn un schree sik de Seel ut'n Liev. "Dien Kreihn geiht een jo dör Mark un Sögestraten", reep de Katt. "Hefft se di wat andaan?", frög de Esel. "Gistern harr mien Herrin Waschdag un ik heff good Weer verkündt. Avers dat hett den heelen Dag regend, un de Wäsch drögt nich. Doröver köm de Fro so in Brass, dat se droht hett, mi den Hals umtodreihn. Un nu kreih ik solang ik dat noch kann." "Bist du mall un läßt di den Hals umdreihn, hau beter mit us af na Bremen un weer just so as wi Stadtmuskant", meen de Esel. De Hahn leet sik breet slaan un so güngen alle veer füdder na Achim to.

In'n Achimer Börgerpark füng de Hund an to jaulen: "Ik bün mööd un kann nich mehr loopen." "Hest recht", sä de Katt, "lat us hier man övernachten." "Inverstahn", kreih de Hahn un de Esel nickkoppt dorto. Se söken sik een grooden Boom. De Esel un de Hund leggen sik unner düssen Boom up'e Eer, de Katt krööp in de Telgen un de Hahn in de Spitz von den Boom. Ehr dat de Hahn inslapen dä, keek he sik noch eenmal um. "Dor achtern lücht een Licht", kreih he von baben daal. "Un wo'n Licht brennt, wahnt ok Minschen." "Un wo Minschen sünd, gifft ok wat to eten", meen de Hund. Also möken se sik up'n Weg in de Gegend to, wo dat Licht weer. Dor, wo hüdigendaads de Schützenhoff (Kasch) steiht, kömen se ut'n Wald; se sehn de Karken un de Werser in Maandschien blinkern. Vör de Karken brenn dat Licht.

As de veer bi dat Fachwarkhuus von Hamelmann anlangt weern, meen de Katt: "Lat us man utspeoneeren, keen in dat Huus wahnt." "Hest recht", sä de Esel. "Ik kiek mal dör't Finster." "Wat sühst du?" "Ik see een grooden Disch, up den to eten un to drinken steiht. Avers de Lüüd, de dor an den Disch sitt, de gefallt mi nich, dat sünd sachens Rövers." "Dat Huus wör wat för us, avers wat makt wi mit de Sladoot?", miaute de Katt. "Lat us raatslagen, wo wi dat anfangen kunnen, de Rövers ut't Huus to jagen", kreih de Hahn. "Ik heff'n Vörslag", knurr de Hund. "Wi möt us gröter maken, as wi sünd." "Wi wull du dat anstelln?", fröög de Esel. "Ganz eenfach, du stellst diene Hufe up dat Finsterbrett, ik spring up dien Puckel, de Katt up mienen, und de Hahn flüggt up de Katt rup. Un wenn wi in Posischon sünd, fangt wi an to kreihen, miauen, bellen und de Esel bölkt I-aah." "Glövst du, dat dat geiht?", fröög de Katt. "Dat mut!", anter de Hund un so beslöten se dat so to maken. As se de Deertenpyramide upboot harren, fungen se up een Teken an, ehr "Musik" to maken. De Hahn de kreih, de Katt miau, de Hund bell un de Esel schree sien "I-aa, I-aa!", un lieker Tiet störten se dör dat Finster in't Huus rin. De Rövers schöten in'n Klump, se dachen, dor kööm een Spijöök rin. Dat dur Sekunnen, dor wör'n de Rövers rut ut dat Huus un af inne Masch.

De veer Stadtmuskanten setten sik nu an den Disch und füngen an to spachteln un to drinken. As se dormit dör weern, maken se dat Licht ut un sochen sik een Platz to'n Slapen. De Hund lee sik achter de Döör, de Katt up den noch warmen Heerd, de Hahn flög up den Hahnenbalken un de Esel leg sik buten up'n Mesthupen. Na den langen Weg un dat gode Avendbroot wör'n se all möd un slöpen up de Stell in.

Middernach kömen de Rövers trüch ut de Masch. Da se sehn, dat in't Huus keen Licht brenn dä, sä de Baas von de Sladoot: "Ik glöv, dat Gespinst is afhaut. Een von us mut nakieken, of de Luft rein is." As de Röver, den se utkeeken harren, in't Huus kööm, wör allens still un friedlich. He güng an'n Heerd un wull mit de Gloot in de Asche sien Latüchten ansteken. He seh de gleinigen Ogen von de Katt un meen, dat wör'n Stück Gloot. He nehm sien Kienholt un steek em de Katt in't Oge. För so'n Spaaß wör de Katt nich to hebben, se sprung up un kleih den Röver in't Gesicht. De verschreck sik un flücht na de Döör to. Hier leeg avers de Hund, de von dütt Spektakel jüst so as de anner Stadtmuskanten upwacht wör. As de Sladoot an em vörbilopen woll, beet he em in't Been. De Röver stolper rut just up den Mesthupen to. Hier nusch em de Esel een mit sien Achterpootsch. Un dat slimmste vör den Sladoot is woll dat Kreihn von den Hahn wesen, de rööp von baben daal: "Kikireki! Scheet em in't Knee!" De Röver stolper de Treppen bi dat Huus hoch un meen, de Hex wör achter em ran. As de annern Rövers hörn, dat ehr Kumpan um Help reep, fluchen se den Weg hoch na'n Bahnhoff to.

De Rövers troen sik nich mehr in't Huus rin. De veer Stadtmuskanten föhlen sik avers so woll, dat se beslöten, nich mehr na Bremen to gahn, sonnern in Achim to blieven.

De Börger ut Achim wör'n froh, dat de Sladoot ut dat Huus verjagt wöörn, un hefft för de Bremer Stadtmuskanten in Achim een Denkmaal erricht. Ji weet nich, wo düt Denkmaal is? Denn möt ji in de Obernstraaten visavi von dat Amtsgericht den Giebel von de ehrtiets Honnigkokenfabrik ankieken. Dor könt ji den Hund, de Katt un den Hahn sehn. Un för den Esel is dor een Ant to sehn. Dat de Esel hier fehlt, hett da so siene Bewandnis. De Esel hett den Röverschatz in een Brunnen in Achim versteken. Keeneen weet, in welken Sloot. Un wieldat de Achimer dortomaals, just as hüüte, keen Geld in de Gemeindekass harrn, wöörn se so vergnatzt över düssen Streich von den Esel, dat se em nich up dat Denkmaal mit rupbrocht hefft. Avers se hefft den Weg, över den de Röver ut dat Hamelmannsch Huus flücht sünd, "Hexentreppe" nennt. Den Weg, up den de annern utneiht sünd un dorbi lut bölkt hefft: "Dat is de Höll, dat is de Höll, de Düvel is achter us ran", hefft se "Hollenstraße" nennt. Un de Schatz? Wenn ji mien Meen weten wüllt, de stickt in den Brunnen bi't Amtsgericht, ji weet jo, den Hungerbrunnen.

Sü, so hett Oma us dat Märken vertellt, wenn dat in Winter so gräsig Weer wör un wi nich na buten to'n Speelen kunnen. Ik heff dat för jo so upschreven.