O ewig is so lang...

Twee Gedichten vun Georg von der Vring, in Platt överdragen vun Marlou Lessing

De grote Gott dä na sin Will
mi Godes an un Leegs.
So ligg ik nachtens luustern still:
wat schickt he mi as neegst?

Slapen? Woans? Min leve Söhn
söcht Roh, sin Panzer drängt
dör frömdes Feld, nachtswatt de Mahn,
na Roh bi mi he lengt!

De grote Söhn, he weer so lütt
dormalen op min Arm.
De Dood, he nehm de Moder mit;
min Söhns lütt Hart bleev warm.

Ik tröck em op, he weer min All,
min Kind, min Oogenstern.
Man denn full swaar vun Heven dal
Gericht vun Gott den Herrn.

Och grote Söhn, kaam in min Arm
as fröher, kaam un roh!
Min Arm is apen, wiet un warm.
Vun feern kiekt Moder to.

Gah hen doch, Nacht! — De Panzer bruust
weg dör den Mahn, nachtswatt.
Slapen? Woans? Ik luuster ut.
Ade, min Söhn, Suldat!

O ewich is so lanck
(Inschrift am Gertruden-Friedhof zu Oldenburg)

de steerns verdimmert un vergaht.
en schiev, witt, wesenlos, paraat,
betritt de maan de lerrig wied.
wa eensam is de tied.

veel anner tieden ünnern maan
sünd kamen, swunnen un vergahn.
minschen blöhn op un sturven af.
wa eensam is en graff.

maan schüdd op gräver witte loh.
al mennig fründ güng hier to roh.
verswünn, as maan, ut welt un tied.
o ewig is so wied.

de roh so lang, dat leven ring.
wa schöön eis maan in'n heven hüng!
dat leven quick, de roh so bang.

o ewig is so lang.