Dahliengoorn

vun Anke Nissen

Wat gifft dat för verschieden Goorns. Vun'n Kloostergoorn heff ik oft vertellt, ok vun 'n Hexengoorn, Krüdergoorn, Schoolgoorn... Nu aver heff ik enen Dahliengoorn sehn. En ganzen Goorn — meist weer 't al en Park — un nix as Dahlien!

Togeven mütt ik ja, de Dahlienblööd is en bannig aparte Bloom mit veel ünnerschiedlich Varianten. Mien leef Mann mag de richtig dull geern. Ik nich. Mi is se in'n Goorn to "pflegeintensiv", as en Fründin kortens mal sä. Un se hett Recht.

In'n Harvst müss du de Knollen ut de Eerd kleien, müsst se en beten afdrögen laten, müsst all mit 'n Zettel — up den du den Namen un de Farv schreven hest — markeern, anners weeßt du anner Johr nich, wat wat is un du plantst de hogen vör de lütten un so. Un denn bruukst du noch enen goden Platz to 'n Överwintern, keen Frost, aver ok nich to warm.

Un in 't Fröhjohr, dor geiht dat denn wedder los: Eerst natürlich dat Land, dat Beet vörbereiten. Denn mütt de Knollen över Nacht in enen Emmer mit Water, dat se Flüssigkeit upnehmt un denn kleist du se all wedder in de Eerd. Un denn beverst du rüm, dat dat blots keen Frost mehr gifft — — —

Nee, gah mi af mit Dahlien!

Man, wenn se dann an 't Blöhen sünd, de Dahlien in geel, witt, rosa, root, lila, dorto in so vele verschieden Formen, ganz slichte, ganz eenfache, gefüllte, Pompons...

Na ja, also denn — dat mütt ik togeven — denn mag ik se lieden. Dahlien-Blöden sünd wunnerschöön!

Mien Mudder, de harr Johr för Johr ene rosa Dahlie, ehre Blööd sehg en beten ut, as ene Seeroos. Se hett jichtens in'n Harvst poor vun ehre Knollen gegen en poor anner Knollen mit ehre Fründinnen un ehre Swester tuuscht, man an'n meisten Glück harr se jümmers mit "ehre" rosa Sorte. Mi hebbt disse rosa Dahlien dörch de ganze Kinnertiet begleitet. Un as ik heiraadt heff, dor kreeg ik ok poor vun ehre rosa Dahlien-Knollen mit in de Ehe, sotoseggen, as Utstüür. Un dor leeg Segen up. Se hebbt gröönt un blöht bi uns.

En Naver vun uns hett sik mal enen Diek anleggt un dor Seerosen insett. De kregen Bläder, vele Bläder. Man keen Blööd wull sik wiesen. Elkeen Daag stünn Naver an sienen Diek un keek un luuster. Man nix vun en Blööd to sehen. Dor heff ik enen Morgen mal en vun de vull upblöht rosa Dahlien up en Blatt vun siene Seerosen in den Diek leggt. Uns Naver staun, keek, wunnerwark. He harr doch gor keen Knospe sehen, wo keem blots disse schöne Seerosenblööd her? He reep na sien Fru. Se repen na uns. Ik plück gau noch en vun de prächtig rosa Dahlien. Eerst keek Naver rein so 'n beten benaut, man denn hebbt wi all vun Harten lacht.

Man — enen Dahliengoorn, nee, den müch ik nich hebben.