Hogen Besöök!

Antje Heßler kriggt Besöök vun un maakt Visiet bi dat Hummelvolk un sin Herrschap

Königliche Hoheit weer bi mi. Över den Goorntuun keken mi ut de Brommelbeerranken twee grote Ogen an, as wull'n se seggen: "Hesst keen Empfangskomitee för mi bestellt?" Ik harr dat öllste Goorntüüch an. Mit so'n hogen Besöök harr ik nich rekent. Ganz verbass keek ik de Königin an. Mit Gebrumm böör se sik ut de Brommelbeern in de Hööcht, stüür up mien Margreten to un nehm dor Platz. Nu kunn ik se eerst so richtig bekieken. Wat harr se för smucke Flünken un up den Kopp harr se wohrhaftig en lütte Kroon. Dat weer nich to översehn, dat weer en Königin. Ik heff en deepen Bückling vör ehr maakt. Mien hogen Besöök höör to de Familie von de Hummeln. To geern harr ik wüßt, to welken Stamm se höört.

De Tofall wull nu, dat ik en poor Daag later vun en Natuurfründ anropen wöör. He wüss üm miene Vörleev för de Hummeln. Schon as Kind müch ik de Hummeln so geern lieden. De Eerdhummeln mit ehr'n witt behoorten Achterliev harr'n mi dat ganz besünners andahn. De weern so schöön "muddelig". So see ik ümmer to mien Modder.

Un nu keem de groot Överraschen in den Goorn vun mien Natuurfründ. He harr in sien Schuppen in en ool Wulldeek en Hummelnest entdeckt. "Dat mööt se unbedingt knipsen", meen he. Ik mit den Knipskasten ünnern Arm los. Dat weer warm un de Sünn schien vun blagen Himmel. Vörsichtig hebbt wi de Deek ut den Schuppen haalt un up den Rasen utbreedt. De Sünn möök de Hummeln glieks bannig lebennig. Ik kunn gor nich so gau knipsen. Dor weern doch wohrhaftig de Waben un dat Nest to sehn. Un dor, ik weer wull to dull in de Neeg vun de Hummeln kamen, harr ik mit eens en Stich weg. Aver dat Knipsen güng liekers trotz Pien wieder. Un denn wöörn wi in en Waab mit eens en grote Hummel gewohr: de Königin! Un wat weer de smuck. Up de hellblage Wulldeek möök se sik besünners goot. Se harr wohrhaftig en güllen Kroon up den Kopp.

Üm dat Hummelnest weer en fien Gespinst. In dat Gespinst kröpen luter Larven. Dat weer meist wat eklig antokieken. Wat harr dat to bedüden? Leevten de Larven in en Oort Symbiose mit de Hummeln? Wi wüssen dat nich. Dat hett uns natürlich neeschierig maakt un to Huus müssen glieks de kloken Böker herhollen.

Wi hebbt denn rutkregen, dat uns smucke Königin to dat Geslecht vun de Kuckuckshummeln höört. De Kuckuckshummeln, dat seggt ja al meist de Naam, höört to de Parasiten. Se leevt up anner Lüüd ehr Kosten, sünd Schmarotzer. Nich to glöven. Königliche Hoheit is en Parasit! So smuck as se is, wokeen harr dat dacht. Se sett sik in't warme Nest un verjaagt de annern Hummelköniginnen. Aver Fiende hett se denn ok glieks wedder. De leten nich up sik töven, as dat in dat Wulldekennest to sehn is. De Larven in dat fiene Gespinst sünd Hummelwachs-mottenlarven. Se freet sik dörch de Waben un fallt över de Brut her.

Noch een Wort to de Hummeln. In uns Goorns hebbt wi dat meisttieds mit dree Oorten vun Hummeln to doon: de Eerdhummel, Feldhummel un de Steenhummel. De eersten beiden Oorten leevt geern ünner de Eer, in verlaten Muuslöcker. De Steenhummel, dat seggt al de Naam, leevt mang de Steen. Al in den Märzenmaand köönt wi de eersten Hummeln sehn. Dat sünd meisttiets Königinnen, de enen niegen Staat opbuut. As bi de Immen warrt in jede Wasskamer een Ei leggt. So'n Hummelstaat kann 200-400 Hummeln tellen. Ehr Freten besteiht ut Blötenpollen un Honnig. Se sammelt flietig de Pollen. Mitünner hebbt se an de Achterbeen ganz dicke geele Polster vun Pollen. Se sünd denn so swoor, dat se knapp noch flegen künnt. Dorgegen hebbt de Kuckuckshummeln gor keen Vörrichtung to'n Pollendrägen an de Achterbeen. De sorgt bloots för sik sülven. Ole Nassauer!