Besöök up den Lünkendisch

...bi Antje Heßler

In unsen Goorn leevt en Barg Lünken. Se weern recht totruulich, mitünner meist n'beten frech. Ümmer wenn wi to'n Eten up de Terass seten, kemen se up unsen Disch un pickten an uns Brot un sogor an unsen Upschnitt. Dorbi möken se ok to geern enen lütten Hupen up de Dischdeek. Dat gefull uns nich. Dor hebbt wi enen Holtklotz as Lünkendisch up de Terass stellt. Se hebbt em ok glieks vull annahmen. Dat heet, keen annern Vagel dörf mit de Lünken tohoop up ehr'n Disch. Se lat em nich an de utstreuten Krömel. Kümmt dor mal en Amsel, warrt se furts verjagt. Dorbi is se doch orrig wat grötter as de Lünken.

Düssen Fröhsommer nu versöch en lütt Kohlmeesch ümmer wedder up den Lünkendisch to lannen. Aver de Lünken leten dat nich to. Eerst wenn se noog harrn un satt weern, kunn de Meesch sik över den Rest hermaken. Dat kunnen wi up de Duur nich mit ansehn. Wi versöchen en poor vun de Krömel för de Meesch up de Eer to streu'n. Aver ok dor weern wedder glieks de Lünken to Stell. De Kohlmeesch harr Glück, wenn se noch en poor Krömel afkreeg. Ok de up den höltern Ünnersatz utstreuten Krömel wöörn ehr striedig maakt. De Ünnersatz stünn up unsen Disch. Aver dor hett sik uns lütt Kohlmeesch stark maakt. Se hett mit de Lünken richtig Striet anfungen.

In de Twischentiet weer de lütt Meesch richtig totruulich woorn. Wi harrn mitkregen, dat se dat Foder nich blots för sik nehm. Ne, mit enen vullen Snavel floog se ümmer in de glieke Richt dorvun. Se harr bestimmt Kinner to versorgen.

Un richtig, bi unsen Naver weern in den Meeschenkassen lütt Kinner ut ehr Ei krapen. Aver ümmer wedder versöchen de Lünken de Kohlmeesch dat Foder aftojagen.

Ik heff denn dat Foder in en lütt brune Schöttel daan. De heff ik mit up den Avendbrotdisch stellt. Un dat hett up de Stell klappt. De Meesch haal sik de Krömel ut de Schöttel un freet sülvst wat dorvun. Achterna flöög se mit vullen Snavel wedder in Richtung Kinnerstuuv. Solang wi an den Disch seten, truten sik de Lünken nich an de Schöttel.

Uns Vagels weern Fiensmecker. Se nehmen opleevst lütte Krömel vun Swiensohr'n. De Tüüt leeg in de Stuuv up de Finsterbank. Weer de Schöttel leerig, hal ik ut de Stuuv niege Swiensohren. Eenmal harr ik de vulle Tüüt up den Terassendisch liggen laten. Dat hele Lünkenvolk harr sik doröver hermaakt. Se harrn de Tüüt wohrhaftig twei kregen. Dor hebbt se sik den lütten Lünkenbuuk vullhaut. Siet de Tiet leeg de Tüüt ümmer up de Finsterbank in de Stuuv.

Dat mutt de lütt Kohlmeesch beluurt hebben. Ik weer an't Telefoneeren. Dorbi kann ik mien Finsterbank un ok de Tüüt mit de Swiensohr'n sehn. Vörsichtig flöög de Meesch in de Stuuv up de Finsterbank. Keek mi mit ehr swarten Ogen groot an, as wenn se seggen wull: "Meenst du, ik heff dat nich mitkregen, wonehm du de Swiensohrn versteekst?" Mit en groot Stück vun en Swiensohr hau se wedder af. Dat duur gor nich lang un dat glieke Speelwark wedderhaal sik. Vun de Tiet an heff ik blots noch de Schöttel mit Krömel up de Finsterbank stellt. Hier harr de Meesch ehr Roh, de Lünken truten sik nich in de Stuuv.

De Schöttel hett de Meesch as ehr egen Freetnapp ansehn. Vör de Lünken harr se keen Bang mehr. Mit en ludes Pink Pink! hett se de Lünken vun ehr Schöttel verjaagt. Ik kunn de Schöttel hinstellen, wo ik wull. De Meesch hett se jümmer funnen. Eenmaal heff ik se ünnen in unsen Goorn up de witte Bank stellt. De Meesch harr dat glieks spitz kregen.

Mit de Tiet wöör se ümmer totruulicher. Wenn ik nich door bün un de Terassendöör is to, röppt se mi mit ehr helle Stimm: "Pink, pink!" un flattert vör de Schiev hin un her. Dat heet soveel: "Ik bün dor, ik will wat to Freten hebben!" Wi beiden sünd in de Twischentiet richtige Frünnen woorn. Ik kann mit ehr snacken. Wi verstaht uns! Se heet bi mi nu Pink Pink!

Eenmaal heff ik ehr de Kokenkrömel up mien Hand anbaden. Se keek mi fragend mit ehr swarten Ogen an. Ik snack ehr goot to: "Pink Pink, kannst di ruhig op mien Hand setten, ik do di nix!" Un dat duur gor nich lang, bit se up mien Hand klatter. Mit ehr lütten Fööt höll se sik an mien Finger fast. Dat kettel so'n beten. Se freet wohrhaftig ut mien Hand. Vör luder Freud harr ik richtig Hartkloppen. Ok mien Mann kann ehr de Hand hinhollen. Dat eerst Mal keek se wat unseker. De Hand weer gröter as mien Hand. Aver denn hett se sik dor ok ehr Krömel haalt.

Vörgistern bi uns Avendbrot weer dat mit eenmal anners. Se harr dat böös ielig, nehm en groten Krömel un flöög wedder af. Keem denn aver glieks wedder trüüch un reep: "Pink, pink!" Mit "Tschiep, tschiep, tschiep, tschiep" kemen lütte Meeschen achterna. Wi wagten uns nich to rögen un seten musenstill. Se stell uns ehr Kinner vör! Wat hebbt wi uns freut. Dat weer to un to nüüdlich.

De lütten Meeschen kaamt nu al en poor Daag mit ehr Öllern un se kriegt Foder ut de Meeschenschöttel. Se sparrt ehr'n Snavel wiet up un laat sik de Kokenkrömel vun ehr Öllern in den Snavel steken. Een Lütt Meesch hett mi mit ehr lütten plietschen Ogen ankeken, as wull se seggen: "Ik müch ok dien Fründ warrn!" Se hett ok al mal in uns Stuuv keken.

Bi't Fodern ut de brune Schöttel warrd de Öllern böös vun de Lünken stöört. Wat dat wull afgifft, wenn de Lütten dat eerst Mal up den Lünkendisch landt?

En Week dorna

Dat is nich to glöven, wat de jungen Meeschen in de poor Daag ranwussen sünd. Un wat de beiden in de korte Tiet allens vun den Vadder annahmen un lehrt hebbt. He hett ehr wiest, wo dat bi mi Foder gifft. De eerst Tiet sünd se blots achter Vadder ranflagen. Hebbt ümmer üm Foder bettelt un ehr'n lütten Snavel wiet upreten. Nu kaamt se alleen na de brune Schöttel. Kiekt nescheerig na baven un sett sik up den Rand. Aver wa kaamt se nu an dat Foder? De Schöttel is to hooch un se sünd eenfach noch to lütt. Dor nehm de een lüttt Meesch allen Moot tohoop un sett sik rin in de lütt bruun Schöttel. Blots sien lütten Rüüch weer noch to seh'n. Ik heff mi richtig dorto höögt. Plietsch mutt man ween un sik to hölpen weten.

Neegsten Dag harr ik jüüst niege Krömel up den Lünkendisch streut. Dat harr de Meeschenvadder glieks sehn. He keem up den Lünkendisch un reep mit "Pink Pink" na sien Kinner. Mit "Tschiep, Tschiep, Tschiep" kemen de beiden ok an. Aver den Snavel sparrten se ümsünst up. Vadder wies de beiden blots de Krömel. Un de beiden hebbt denn ok ganz alleen de lütten Krömel uppickt. Goot weer, dat ik jüüst up de Terass seet. Dor hebbt de Lünken de Meeschen nicht verjagt. Se weet genau, dat ik up de Lütten passen do.

De jungen Meeschen laat sik vun de Lünken ok nich bang maken. Wenn se eerst mal in de brune Schöttel sitt, kaamt de Lünken nich an de Krömel. Se laat sik nich verdrieven. De Vageltränk un de Baadstell hebbt se ok al utprobeert.

So hett Vadder nu wedder Tiet mit helle Stimm sien Leed "Ti-tüü, Ti-tüü" to smettern. Moorns in de Fröh höör ik em ümmer. Villicht hebbt wi Glück un he treckt mit sien Fru nochmal lütte Meeschen groot.