Silberpappel

vun Anke Nissen

Ik weer up Fehmarn. En Harvstdag as in'n Droom!
Geel Stoppelfeller, blaag Water, Wolken an'n Himmel, veel Wind, Hagebutten un Flederbeern ——.

Fründin Annekatrin un ik lepen vun Staberhof na Staberhuk. Annekatrin hett kaputte Knee un ik heff dat oll Klabaster-Hart — so weer uns "Lopen" mehr en "Slieken" — un jümmerto müssen wi stahn blieven un uns wat wiesen orrer uns wat vertellen. Man, disse Namiddag weer wunner-wunnerschöön. Jüst so, as de Dichter seggt: "Dies war ein Herbsttag, wie ich keinen sah..."

Uns Weg güng dörch ene lange — 200 Johr olle — Silberpappel-Allee. En heel besünner Erleven för mi.

Sülverpappeln (ok Weißpappeln, Populus alba, Familie Salicaceae = Weidengewächse) sünd staatsche Bööm. Se warrt 15 bet 35 Meter hooch un 300 bet 400 Johr olt.
Wat uns glieks upfüll, dat weer de Rinde vun de Bööm. Bi de jüngeren Bööm weer de Rinde glatt un gries-witt mit vele Warzen (Korkwarzen), de de Form vun en slepen Diamant harrn, also as so'n Raute. Man de ölleren Bööm de harrn ünnen en düüstergries Borke mit depe Längsfurchen dor in.
Annekatrin vertell:
"Wenn du so'n Telgen upsnittst, denn wiest dat Mark innen binnen en Fiev-Eck." To geern harrn wi beiden dat utpöövt, man wi harrn keen Metz dorbi. Ik warr aver bestimmt mienen leven Mann bald disse Allee wiesen, un denn nehm ik en Metz mit.

Mi füll denn in, dat wi fröher Knospen vun Pappeln sammelt hebbt. Man, ik glööv nich, dat dat Sülverpappelknospen weern. Ut de Knospen wörr dormals de Pappel-Essenz maakt, de goot to bruken weer gegen Pien vun de Blaas orrer ok vun de Bost. Vun buten wörr de Essenz to'n Inrieven bi Verstauchung un Verrenkung nahmen.
Ok Pappel-Saalv wörr herstellt. Mit Swiensmolt!

Annekatrin wüß to vertellen, dat de Bläder vun de Sülverpappel later in'n Harvst wünnerschöön geel warrt.
"Un in't Fröhjohr," sä se, "bevör de Bläder kaamt — so in'n März orrer April — kriggt uns Sülverpappel Kätzchen. En Boom hett entweder blots weibliche orrer blots männliche Kätzchen. De weiblichen seht mehr gröön ut, se sünd toeerst 4 cm lang un warrt dann — so na un na — bet 10 cm lang.
De Farv vun de männlichen Kätzchen is mehr na root hen orrer ok na geel. Disse Kätzchen bildt later karmesin-rode Staubfäden. Dat Bestäuben un ok dat Utbreden vun de Samen, dat deit de Wind."
Wi hebbt aver sehen, dat de Boom ok Wörtelsprossen bildt.

Vele vun disse Bööm staht hier in disse Allee nu al 200 Johr. Se hollt den kollen, scharpen Wind ut, de Solt-Luft, de Sommerhitten und de Winterküll. Wat hebbt disse Bööm allens sehen, allens beleevt! Annekatrin un ik wörrn ganz still, ganz nadenkern, as wie de lange Allee henlang güngen. Wi keken jümmers mal wedder enen vun de graden Boomstämm rup bet na de hoge Kroon.

"Oh, Annekatrin, wenn disse Bööm vertellen kunnen ——"