De Sünnschienkieker stellt vör: Vagels in'n Februar

Familje Ravenvagels

Kreihn — corvus

De Aaskreih — Corvus corone —
warrt opdeelt in:

1. Ravenkreih — corvus corone corone
un
2. Nevelkreih — corvus corone cornix

Grött: Beide Oorten 47 cm groot (Kolkraven 63 cm groot, Dohlen 33 cm)
von buten is keen keen Ünnerscheed von Mann un Wiev to sehn

Ravenkreih: kohlswatte Feddern
Nevelkreih: op'n Buuk, Rüch un in Nacken beten gries dorto

Schreen "Krah, krah, krah", meist dree- oder veermal achternanner, un maken dorbi 'n Knicks

Balztiet: Februor und März.
Dat Poor buut sien bit half Meter grotes Nest op hoge Bööm; verwennen meist ehr Nest von vöricht Johr un polstern dat nochmaal fein ut. — Dat Kreihenpoor is levenslang truu.

Bruut: 1 x in't Johr 2 - 5 - 6 sprenkelte griesgreune Eier

Bruuttiet: so 18 - 21 Daag

Nesttiet: 32 Daag

Jungvagels sünd noch nich so gnittswatt un hefft griesblage Ogen. Se trecken bit to'n Fröhjohr mit ehr Öllern rüm.
Woll mit een Johr sünd se Junggesellen, utwussen mit 2 Johr. Se bröden aver eerst mit 3 - 5 Johr.

Öller: Kreihn köönt bet 70 Johr oolt warrn.

Nich verwesseln!

Den Kolkraven gifft dat nu ok wedder mehr to sehn: Licht to verwesseln mit de gnittswatte Ravenkreih, is aver, wenn een nau henkiekt, mit sien 63 cm veel grötter un wuchtiger as 'n Kreih — un is'n grootoordigen Segelfleger. Also: nau henkieken! He röppt mit bannig deepe Stimm Korrk! Korrk!

De Ravenvagels höört altosamen to de plietschesten Vagels op düsse Eer. Dat sünd Vagels mit Grütt in'n Kopp.

Poor Saken hefft se meist mit'nanner gemeen: veel swatte Feddern, den starken Snavel un kräftige Fööt. Natüürlich heurn ok de Kolkraven (63 cm groot), Saatkreihn (46 cm groot), Dohlen (33 cm groot), Alpendohlen un natüürlich ok de Hesters un Hähgers mit to de Familje von de Ravenvagels. Von disse annern Ravenvagels, de starken Kolkraven to 'n Bispill, wüllt wi aver hüüt nich snacken. Ok nich von de Saatkreihn mit ehrn dünnen Snavel un den grindigen, griesen, kahlen Placken twüschen Ogen un Nees, de ok bi uns levt.

De Aaskreih leevt in ganz Europa.
In Düütschland leevt wat westlich von de Elv de Ravenkreih, de beten griese Nevelkreih östlich von de Elv. Se treckt in Winter oft maal na Westen hen.
De Nevelkreih is an Bost, Buuk un Rüch griesgrau, de Ravenkreih pickenswatt. De beiden Oorten von Aaskreihn hebben aver deselvige Grött un ok de glieke Wies to leven. Se verpoort sik sogor mit'nanner.
Letzte Tiet süht dat so ut, as wüürn de Kreihn överhand nehmen, so dat de Lüü rein giftig op düsse Vagels sünd. Se sünd in Verruf kamen, dat se sogor lebennige Schaap dootpicken un Minschen angriepen.
Mennigeen Geschicht, meen ik, is nich ganz so wohr, as se vertellt warrt. Aver plietsch un frech sünd de Vagels seker, bannig verfreten un in de kole Tiet leven se dicht tosamen. Wenn so veel Kreihn aver Hunger hefft, denn maken se Saken, de sünst nich passeern dään. Is bald nich to gläuven, wat de anstelln. Se sünd ja, as alle Singvagels, ok Fleeschfreter.

Dat gifft Steden in Düütschland, dor sitten woll in'n Harvst un Winter poor hunnert Kreihn op een Placken. Kann een Bang kregen, wenn he dor langkümmt un heurt jüm krakeeln.
Meist sünd se in Winter alltohoop, Nevelkreihn un Ravenkreihn verdregen sik goot. Aver kümmt maal 'n Havik oder 'n Reiher, oder wat weet ik, dor lang, griept em de ganze Swarm mit luden Schrien un Ümherflegen an.
De arme Vagel, de dor langflegen deit, mutt denn maken, dat he wechkümmt, sünst warrt he beten un mutt an Enn nootlannen.

Bi uns Öllern hefft de Kreihn mehr wat op'n Land levt. Dor sünd se bi'n Buern op'n Acker west un bi dat Veeh, dat bi'n Lopen so allerhand Schiet makt un Käver opwöhlt, so dat de Kreihn immer noog Foder hatt harrn. Aver nu, wo op'n Acker Gift sprütt warrt un de Müüs foorts doot blieven un dat Koorn rein von de Maschinen opsammelt warrt, da finnen de Aaskreihn op'n Land nich mehr veel to freten. Jem blifft nix anners, as sik niege Fodersteden to seuken. Ok alle annern Dierten sünd al mächtig dorbi, ümtotrecken in de Nähg von de Stadt. Dor gifft dat veel Grasplacken mit Wörm un Kävers, Müllbargen, Papeerkörv mit Botterbroot un Wust, dote Ratten un överfohrte Katten, Igels un Vagels, Parks mit scheune, hohe Bööm, Mülltonnen, in de so'ne Kreih goot wat finnen kann, wenn dat mööglich is.
Ja, so sünd nich bloots de annern Dierten, ne, ok de Kreihn, de in de Stadt kamen. Dor kann een goot leven. Un ok ehr Kinner warrn dor groot un wennt sik foorts an dat niege Leven. Ne, wat de Lüü allens wegsmieten, is ja wunnerboor, da kann ja 'ne grote Kreihnfamilje von satt warrn! —

Un dor hett he ja Recht, nich? De Minschen hefft sülven Schuld, dat bi uns so veel Kreihn leven. Wat smieten se so veel Eeten in'e Gegend rüm! Opa Harms klopp ja sülven graad sien Piep an'n Goorntuun ut, as he wieder sä: "Wüürst du denn woll nich hengahn, wenn dat enerwegens so veel godes Foder geven dä? Ja, för di is dat Gammelkraam, aver för de Kreihn...! De Vagels doot 'n godes Wark mit dat Freten von all den Schietkraam. Un överhaupt, se doot ja nix anners, as ehrn Ünnerholt seuken, so as de Minsch ok! Oder etwa nich?"
Un dormit güng he in't Huus, uns Opa Harms. Nu harr ik för den Dag wedder mien Fett weg un dach bloots, wat de Kreihn woll ok den swatten Kraam ut Opa Harms sien Piep as lecker Foder ansehn doot...?

In't tiedig Fröhjohr is so`n Kreihnleven wat stiller. Dor geiht de Swarm ut'nanner, denn da finnen sik de Poore wedder tosamen un dat geiht allens üm Eierleggen un Kinneroptucht. Bloots de Junggesellen makt noch Krach. De stören ok de Poore un versöken mit Gewalt noch'n Partner un 'n Nest aftokriegen. Dat gifft denn Arger, un meist mutt de Junggesell wedder aftrecken. Villicht klappt dat nähgst Johr beter.

Nu bröden se also ok in'ne Stadt. Wenn Mudder op ehr Nest mit de Eier sitt, denn blifft ehr Mann meist dicht dorbi un passt bannig op, dat nix passeert. Denn vertelln de beiden sik richtige Leevsgeschichten. Dat quinkeleert un grummelt un gnarrt. He fiechelt bi ehr rüm, un se seggt "Mien stolte Kolkraav" to em, un he seggt woll "Mien seute Schietbüx" to ehr.
Dat is so'n richtiges "Duett von Leev un Tru". Meist hollen se bit to'n Doot tosamen.
De Keerl bringt sien Fru gode Brocken an't Nest, un sünd de Gören eerst dor, denn fodert de Ollen all beid de Lütten. Se sünd gode, leve Öllern, de ehr Kinner de besten Müüs un Wörm, Spinnen, Lüttvagels un Kävers bringt. Natüürlich goot kleenmakt.
An levsten bröden de Aaskreihn, wo grote Bööm sünd, Eken, Böken un so, even in Park, op'n Freedhoff oder ok an'n Stadtrand, wo poor Bööm tosamen stahn, aver nie nich merrn in Wald. Dat is jem nich so passrecht.

Nu is dat wedder Winter. In Februoor oder März (dat kümmt op dat Weder an) is woll Hochtiet, aver noch sünd bi uns in'n Park woll so twintig Kreihn. Twee Poore sünd ok in Sommer dor west. De wahnen dor un gahn ok nich wech.
De veer Kreihn kennen al mienen Hund. Se weten, wenn de se jagen will, un se sehn ok, wenn he keen Lust dorto hett. Denn kamen se ganz dicht blangenbi un kieken em mit scheben Kopp plietsch an. Se weten ok, dat he oft wat Godes to freten finnen deit. He is nömlich bannig verfreten un ik bün von düsse Beute gor nich so begeistert un schrieg denn luut "Pfui". De Hund lett de Ohrn hangen un de Kreihn passen hellsch op, dormit se dat denn kriegen.
Krah! Krah! Krah! schreen se von den Ast rünner un gahn dorbi deep in de Knee. Dorbi lett de een wat fallen un uns Hund geiht nakieken. Weer aver nix to'n Freten, nee gor nix. Lacht se em woll ut? Ik glööv dat. Mit'n langen Hals kieken de Vagels achter uns ran. Sünd doch wat posseerlich, de Kreihn, nich?
Nu kamen se achter uns von Boom rünner un söken de Eer af. Hett de Hund jem wat to Freten dorlaten?

Scheun, dat't Vagels gifft! Dat meent

Se Ehr Sünnschienkieker.