Se kamen in'n Mai to uns un flegen so üm Oornmaand rüm wedder na Aafrika hen. Vele Vagels gahn op'n Toog kaputt.

Nu sünd al poor Johr vergahn, as ik en Avend in'n Juni mit mien Mann un mien Swager Karl na Huus keem. Wi gungen an unsen scheunen Bramfelder See op'n Weg lang, dor klung dat luut ut dat dichte Reet. Meist höör sik dat an as'n grote Pogg, or doch nich? "Karle, Karle, kiek! Karle, Karle, kiek kiek kiek! Karle Karle!"

Mien Swager keek sik üm! Wat schall dat, will mi dor een vergackeiern?
Dor weer dat al wedder: "Karle, kiek kiek kiek! Karle, Karle, kiek! Karle, Karle, Karle kiek!" "Wedder de Katt!", gnurr mien Swager, "Dat is doch'n Vagel! Wat snackt de dor, de Keerl?"
"Och", meen ik mit'n Grientje to em, "dat is bloots de lütte Drosselrohrsänger, de Karlekiek, de dor röppt!"

"Kannst mi den maal wiesen?", fröög Karl.
"Hüüt nich, is al to düster, aver morrn gahn wi her, denn kannst em villicht sehn", sää ik to em.

Annern Dag, buten weer dat noch hell, sünd wi denn na den Bramfelder See gahn.
Dor snaterten de Aanten, de witten opplusterten Höcker-Swöön swümmen ünner de Bööm lang, poor wilde, griese Göös makten Striet mit'nanner, de Diekhöhner quarrten, un in de Bööm op de lütt Insel dröben weern de Reiher an't Gnarren.

Aver de 'Karlekiek' weer nich to sehn un nich to höörn. Wi makten uns op'n Weg, wannerten al beid an den See lang. Poor Lüü weern sutje bi'n Radfohrn un de Jogger jachterten ehre Runn'n. Süns weer dat still. Veel hoges Reet geev dat an't Seeufer. So veel, dat een meist dat Woter nich sehn kunn.

De Sünn gung al mit'n rodes Nachthemd in ehr Wulkenbett. Op eenmaal weer dat denn to höörn. "Karle, Karle, kiek! Karle, Karle, kiek! Karle, kiek kiek kiek! "Luuster doch maal, Karl", swiesterte ik opgeregt.
Ik nöhm mien Feldsteker, plierte in dat hoge Reet un würklich, dat duur nich lang, denn harr ik em funnen, den lütten brunen Schreehals. "Karle kiek!", sä ik liesen to mien Swager, wies mit de Hand op dat Reet und geef em dat Feernglas in de Hann'n.

Ganz still is mien Swager worrn, as he den lütten Vagel sehn hett. Ik dacht, he sleiht dor Wotteln, so lang stunn he un weer an't Kieken, na den fixen, lütten Keerl. "Ach nee", meen he, "dor sitt ok Moder, un wat hett se fö en fienes, deepes Nest bi de Pompesel buut. Sogoor de Lütten kann ik beten sehn! Ik gläuv, dat sünd veer."

Ne, sää ik to em, dat is nich seker, dat Moder dat is, dat kann ok Vadder ween. De Öllern sehn nömlich egaal ut, un ik weet ut mien klokes Book, dat Vadder Moder bi't Bröden un Hudern helpen deit.

Aver denn weer dat klor, dat was doch Moder, denn singen deit bloots Vadder un de hung as'n Akrobaat twüschen twee Reethalme, klammert sik fast un fung wedder an to schreen. 'Karle, Karle, kiek'! "Ne, wat nüdelig", sää mien Swager. "Wullt wi morrn fröh wedder hergahn?" "Von mi ut", sä ik.

Wi hefft uns de Steed markt un sünd de nähgsten Daag oftins na'n See to uns Reetpiepers hengahn. De Lütten wuurn jümmers grötter un kiebiger un de Olen harrn noog to don, de Kinner to fodern. Een Dag weer dat Nest leer. Ik heff meent, de sünd woll utflagen.
"Ne, is nich", sä Karl, de dat Feernglas in de Hand harr. "De Lütten klabastert al in't Reet rümmer, as lütte Artisten. Een sitt sogoor baben op den Pompesel un fladdert mit de korten Flünken. Un wat goot se klattern köönt!"

All Neeslang keem een von de Ollen un steek jem wat in'n Snavel. Nu kunnen wi dat ok sehn, woneem he dat funnen hett. He weer an en Reetspier rünnerstiegen un harr dat ut'n See fischt. Weer dat dor, wat de Ool in'n Snavel harr, nich'n lütt Pogg? Karl weer ganz ieperig, totokieken, wat de Öllern dat Foder ut'n Woter haalten. Dor weer denn ok so'n Gnitzenviech, 'Schlittschuhlöper' heet de. Een von de Öllern harr den fungen un nu keek noch een Been ut'n Snavel ruut. "Haps" makt dat Küken, un denn weer dat Viech weg.

Ik harr mi dit Maal ok en Feernglas mitbröcht. Karl un ik, wi weern futsch as Peter in greunen Kees. "Nu fallt Vadder doch noch in't Woter!", barmt Karl, "de böögt sik würklich to wiet vör!" Aver nee, dat gung allns in Orrnung. So is dat nu maal bi de Reetpiepers. Dat sünd bannig vigeliensche Vagels.

De Öllern foderten de Lütten noch vele Daag, de klabasterten aver lustig in dat Reet rop un rünner. Se söchten sik nu al mitünner alleen ehr Foder.
Dat hett denn noch'n Week duurt, denn kunnen se ok flegen, un na poor Daag weern se all verswunnen. Karl un ik sünd trurig west, un mien Mann hett koppschütt un seggt: Wokeen weet dat, villicht is dat dit Johr toletzt west, dat wi düsse posseerlichen Vagels to sehn kregen. — Un so is dat ok kamen.
Karl is eene Week later na Huus fohrt, un de lütten Reetpiepers heff ik nienich weddersehn.

Nu hefft wi wedder Oornmaand un ik mutt veel an den lütten “Karle Karle kiek“ denken. ’neem he nu woll dit Johr bröödt hett? Or is he villicht al doot? Sin Levensruum warrt jümmer mehr besneden. De Klock steiht al fief vör twölv för düssen Vagel! Un för uns is dat dorüm Tiet, dat wi upwaakt.

Dat is doch licht, op den Karlekiek Rücksicht to nehmen. Kinner mööt keen Vagelnester stören. Surfer un Paddler schullen dat Schilf in Freden laten. Spazerengahn schull een dor ok nich in. Un dat as Kloake missbruken nu schon gor nich! Wi bruukt dor bloots dat gode Drinkwater von, man dat Rebett höört de Deerten alleen to.

Avers wenn ok dat Woter rein un kloor is, dat is noch nich noog för unsen Karlekiek. Wat de Vagel partu nich verdragen kann, dat sünd grote Wellen, von Wotersport mit'n Motoorboot, von grote Scheep un so. Ok wenn de Lüü an de Strööm jümmers de Slüüsen op un to dreihn, denn warrt dat lütt Nest in't Woter düükt un denn verdrinken de Eier un de Jungvagels ok. De sünd nömlich keen Aanten un de köönt ok nich duken.

Dat mutt sutje togahn in dat Woter, denn hett de lütt Karlekiek ok Spooß bi'n Rümklattern in't Reet, bi'n Nestbuun, Eierleggen un Bröden. 'neem hett de Reetpieper noch so'n godes Leven? Weten Se noch so'n Steed? Dat mutt noch veel mehr dorvon geven, nich?

Beken, Diek un See sünd keen billig Speelwark för de Minschen un ok keen Schietkuhl för de Industie, sünnern de Levensruum för uns Vagels un anner Dierten. Bloots op düsse Wies köönt ok wi Minschen sund blieven! Wenn de Vagels starven, denn is gröttste Gefohr ok för de Minschen. Dat is doch apensichtlich.

Mennig Lüü weten dat to’n Glück al un morachen as de Kümmeltürken dorför, dat dat wedder natüürliche Waterlööp un Ufer gifft. Ik beed Se, maakt Se dat ok! Kieken Se to'n Bispill maal bi www.nabu.de rin. Dor steiht allerhand to lesen, wat een don kann för dat Överleven von uns Welt. Wi hefft ja man bloots düsse eene! Oder hebben Se noch een praat?

Wenn Se bi sik to Huus, an See or Diek den Groten Reetpieper, den ’Karlekiek’ finnen, denn frein Se sik en Lock in Buuk un behanneln Se em as wat Besünners. He is een von de letzten Grötens ut ’ne heile Welt.

Vertelln Se mi dat denn maal?

Dor freit sik op

Se Ehr Sünnschienkieker.