De Sünnschienkieker in'n Harvstmaand stellt vör:

De Singdrooßel
— Turdus philomelos ericetorum —

De Singdrooßel is de brune Süster von uns dicke, swatte Amsel (ok Swattdrooßel) un leevt nu al lange Tiet nich bloots in’n Wald, ne ok geern dicht bi de Minschen in Park un Goorn.

Aver de lütt Singdrooßel is doch lang nich so totrulich as de swatte Amsel. Dat kümmt, dat se op ehr Winterreis in poor Länner immer noch infungen un eten warrt. Eerst wenn se mit’n Öller ok bi uns Standvagel is, warrt se beten totrulicher. Wi deit ehr ja nix, dat markt se denn.

Licht lett se sik verwesseln mit de Misteldrooßel, de aver düütlich grötter is (27 cm).

Wichtig is noch to weten, dat Vadder un Mudder egaal utsehn.

En besünnere Nachtegall

"Kumm bloots maal her, wat dor wedder los is!" reep Opa Harms un steek den Kopp ut'n Finster.
"Kiek maal, de olle Muuschkatt is dor un de Drooßel schreet ehr an! Dat de Lüü ehr Katten nu in'n Mai nich in de Stuuv hollen köönt. Dat is nich richtig! Sühst, de Katteker verkruupt sik ok al in Busch! Mit Moder Drooßel is nich to spaßen. Aver wenn de Lütten eerst op den Rasen lopen, denn warrt dat richtig gefährlich. Ik mutt Fru Meier dat seggen! Se schall de Minka insparrn."
So güng dat in Fröhjohr so mennicheen Dag. Opa Harms kunn goor nich noog dorvon kregen, na de Singdrooßel to kieken, de in den Vagelbeerboom vör sien Finster en Nest buut harr.
De Lütten weern woll al utkrupen un de Öllern harrn noog to doon mit dat Fodern von ehr Kinner.

Al vör Johren harr de Drooßel dor maal brööt. As ik een Meddag von Inkäupen an Opa Harms sien Goorn vörbi keem, dor sung se graad, dat weer 'ne Pracht. "Minsch", heff ik dacht,"is dat denn'ne Nachtegall? Woso singt de hier so dicht bi uns Minschen?"

Siet mien Kinnertiet harr ik keen Nachtegall mehr höört un nu weer ik ganz verbaast över düssen scheunen Gesang. "Tü, tü, tü — zii zii zii zii", güng dat. Ja, de Nachtegall, nix anners kunn dat ween. Se weer an Jubeleern un Tereleern dor baben. Aver nee, ik harr dat Leed von den Vagel doch woll noch seuter in mien Ohr, meen ik. De heur sik doch noch beten anners an. Ik kunn dat nich recht klook kregen.
Opa Harms hett mi dat denn kloor makt. "Is 'ne Singdrooßel, mien Deern, 'ne Singdrooßel", sä he mit 'n Grientje üm de Backen. Ik heff se al sehn. Se bröden in Vagelbeerboom. Nu wuß ik dat. Ja, 'n Singdrooßel weer dat.

Bildquell

"Zip!" reep de Hahn seut und sett sik op 'n Telgen in de Nehg von dat Nest. "Zip!" makt he wedder. Dorbi wies he Moder de dicke Snick in sien Snavel. De Allerleevste makt em glieks Platz in't Nest. Nu kunn Vadder de Kinner fodern. Weer dat'ne Freid! Wat geev dat för'n Larm!
De Drooßeln sünd nömlich besünners ieverige Snickenfreter. Dorto hefft se al vör Johrhunnerten dat Spezialwarktüüg funnen. Dor wo de Singdrooßel wahnen deit, finnt een meist en grötteren Steen, de ganz glipperig is, mit vele lerrige Snickenhüüs umrüm. Igitt! —
Dat is'n Snickenamboss. Dor smitt de Drooßel de Snicken mit de Hüüs mit Zisslaweng rop, so lang, bit se twei sünd. So kann se de scheune, weeke Snick freten un kaut nich immer op dat hatte Huus rümmer. Se sünd eben Fiensmecker, düsse Vagels un klook dorto. Natüürlich freten se ok Wörms, Samen un greune Krüder, Flegen un Käver, aver an levsten Snicken. Dorto in Harvst ok allerhand Aavt un Beern. Sogoor Tollkirschen freten se un warrn dor goor nich krank von.

De lütten Stammhollers

Een Morrn keem Opa Harms ganz opreegt bi mi anlopen.
"Luster maal, de Lütten singt al!" Ik güng gau hen na den Vagelbeerboom. "Is wohr, de singt ja al richtig so'n beten! Nee, wat seut!"
"Dat sünd de lütten Drooßelhahns, de dichten al Leder!" sä Opa Harms un grient ganz egenoordig. "De lütten Jungs von de Singdrooßel dahn dat al as lüürlütte Kinner in't Nest. Dat is immer so west."
Nienich harr ik höört, dat't sowat gifft. Ganz idelig weer mi tomoot, un op eenmaal lepen mi de Tranen över de Backen. "So'n lüttjes Diert, so'n lüttjen Vagel un so'ne Kehl ut Gold." "Nu ween man nich," sä Opa Harms un nöhm mi in'n Arm, "frei di, dat't sowat noch gifft."

Dree Daag later weern de Jungen flügge un dat duer nich lang, da weer Moder wedder bi'n Bröden un dat Ganze güng noch maal von vörn loos. Vadder hett jem denn noch dat Snickensmieten bibröcht, dat makt Spaaß, da kunnen se goor nich noog von kriegen.

Un denn hett sik Vadder een Avend wedder op'n Vagelbeerboom sett un hett ut Hartenslust sungen. Dat hett klungen as'n Gebett, so scheun. Bit dat meist düster weer, hett he tereleert.

Na Aafrika?

Nu is de Sommer bald vörbi. De Lütten sünd sülvstännig, de Öllern al düchtig in de Mauser. Moder hett glieks ehr lange Steertfeddern utwesselt. De weern ok von't Bröden bannig fusselig.
Warrn se woll bi uns blieven, de Ollen? De Jungen gahn op jeden Fall na Süüden, villicht sogoor na Aafrika.
Ik drück se de Dumen, dat de Italiener se nich mit ehr Liemruten oder Netten fangen un opeten. De Drooßeln warrt bi de Italiener ja as wat Besünners an de Festdaag spiest. Fröher hebben de Lüü ja ok Nachtegallentungen eten. Igittigitt! So'n lütten Vagel opeten, de so scheun singen kann un de uns denn noch de Snicken ut'n Goorn sammelt, wat schall dat?
Ik kunn disse Lüü böös sien, dat se sik dat Vagelfangen nich afwennt.
Man ik frei mi al nu op nehgst Johr, wenn de Singdrooßel wedder bi uns singen deit.
Fleeg nich na Aafrika, lütt Vagel, bliev hier, ik will Di in Winter ok fodern!

Dat versprekt di
de Sünnschienkieker.