De Sünnschienkieker vertellt:

Dezember op mien Balkon — Muschkatt!


As ik an' Nikolausmorrn op mien Balkon rutkeem un nieges Foder henkrümeln wull, fleeg wat lüchten Rodes na den Vagelbeerboom röver. Schwupp! Weg weern se! Dat weern doch woll Dompfaffen, Gimpel — un Sünnbloomkerns harrn se freten! Miene Sünnbloomkeerns, de ik henkrümelt harr. Wat ik mi doch freuen dä!


"Hest du en Tüüt?"

Un nu seten Vadder un Mudder Gimpel güntsiet in'n Boom.
"Tüüt!", maak Vadder graad wedder. Se keek em an un schüddel sik.
Nee, 'ne Tüüt harr se woll nich dorbi. Weer eentlich schaad bi so veel godes Foder.
"Tüüt!", anter se, wat so veel bedüden dä as: "Ne, ik heff ok keen Dasch dorbi."


"Ik?! Wo kümmst du denn op sowat?!"

Dompfaffen hefft nu maal bloots ehrn lütten düchtigen Kernbieter-Snavel. Jeden Dag sünd de wunnerschönen Vagels ünnerwegens un söökt na Foder. Wat se do woll allens so to freten finnt! Wörms un Kävers un Aavt, un Körner, un… un…
Vadder un Mudder sünd sik truu — en Leven lang, ok wenn de Kinner al utwussen sünd. Meist kann een sik nich denken, wat een ahn den annern utkamen schull.

"Goden Morrn!", reep mien Naversch von Balkon nevenan. Husch, weern de scheunen Vagels weg, aver se kemen nu alle Daag to sülvige Tied an de Fodersteed op mien Balkon. Ik stünn oft al achter de Gardinen, wenn se ankemen. Weer dat'n Spaaß!
So güng dat 'ne ganze Tiet.

Dat was an Sünndagmorrn. Ik weer bit Klock negen an't Slapen, un as ik endlich na buten op'n Balkon keem, weern de beiden Dompfaffen, un ok de annern Vagels, al nich mehr to sehn. De Fodersteed weer lerrig freten. In de Nacht harr dat bannig sniet. Aver en Schriegen weer dor in de Luft! Wat weer passeert?

As ik na ünnen keek, sliek dor achter den groten Flederbusch 'ne brune Katt, en tücksch verwillert Diert. Ik kenn se goot. Wiss harr se ok Hunger bi den Snee un de Küll. Harr se woll…? Och nee… nee!

Mi wüür ganz bang tomoot. An dat Vagelfoder kunn se tominnst nich ran, mien Balkon is ja in eersten Stock! Un de Vagels harrn sik woll al so verjagt, dat se sik vull Bang versteken harrn. Dor weer keen Piepen un keen Flattern to höörn. Un doch…

Mit'n Maal kreeg ik dat to sehn. Dor weer Bloot in'n Snee. Un harr de Katt nich ok Bloot in ehr Gesicht hatt? — Muschkatt, wat hest du daan? Hest du miene Doompfaffen…?!

Ik weer bannig opreegt. Werrn se nich doch in Vagelbeerboom?
Harr ik nich richtig henkeken? Nee, dat weer'n Kohlmeeschen, de vergnöögt an de Telgen von den Boom an't Klabastern weern.
Keen Doompfaff wiet un siet! Nu wull ik mi de Saak von'n Dichten ankieken, trock de dicke Winterjack an — un denn na ünnen. Wat harr de Katt dor blots freten? Mien Hart pucker luut, dat was bit in mien' Hals to föhlen. As ik na den Busch keem, sehg ik graad noch de Katt mit Feddern un beten Sünstwat in't Muul afhaun. Gau kruup se ünner en groten Lastwagen, de graad an de Straat stunn.
Trurig gung ik wedder in't Huus torüch. Poor rode un swatte Feddern funn ik vör de Huusdöör in Snee, as'n letzten Gruß.

Annern Morrn, ik wull grad nieges Foder henkrümeln, da höör ik dat: "Tüüt?" Ganz liesen — un denn de Anter — "tüüt!"

De Gimpel weern wedder dor! Wat scheun! Miene Doompfaffen!

Bit annermaal

grööt Se Ehr Sünnschienkieker.


"Woso nimmst du nich mal en Büdel mit!" "Woso ik? Woso nich du?"


11.12.2018


na baven