Swarte Sünn

vun Antje Heßler

Vör en poor Daag weern wi an de Noordsee. Wi wullen to geern de swarte Sünn (dat Luftballett vun de Stare) bekieken. Aver Petrus harr wat dorgegen. De Sünn harr sik achter de Wulken verkropen. Un dor weer ok keen Utsicht up beter Weder.

Wi sünd aver liekers bi Rodenäs up den Grenzdiek lang bit an de Noordsee föhrt. Stare weern ok dor, aver dat Ballett füll wegen slecht Weder ut. Wi sünd ok noch över den Diek klattert. De Wind puust uns as dull üm de Ohren, un denn geev dat ok noch Regen.

Achter den Diek harrn wi en lütt Schutzhütt sehn. Gau lepen wi dor hin un wullen uns ünnerstellen. Aver de Hütt weer al besett. Dree lütte Swulken seten up de Bank! Ehr Nest weer vun den Sturm up de Eer pust.

Nu seten se up de Bank un töven dor up Foder. Swulkenmodder un Swulkenvadder kemen afwesselnd anflagen un bröchen wat. Dor weer för uns keen Platz mehr, wi bleven butenvör in Wind un Regen stahn. De lütten Vagelkinner güngen vör, se sullen doch noch groot warrn.

Se müssen doch bald up de Reis na den Süden. Wüllt höpen, dat se dat noch to Weg bringt. — Wi hebbt noch en ganzen Stoot tokeken. Dat weer keen swarte Sünn, aver dat weer en lütten Sünnenstrahl!