vun Berthold Cordes

Jüst heff ik em dor noch sehn:
Dicht an't Över vun den Diek
stünn he dor mit lange Been,
as he meent, woll in sien Riek.

De Fischreiher regeert sien Riek

Mit sien Snavel haal he sik
enen Fisch na'n annern rut.
Bit ik rööp: "Ik krieg di gliek!"
drauhend un mit vulle Woot.

De Reiher flöög nu vull vun Brass
— he harr woll ok keen ann're Wahl —
vun't Över weg in't gröne Gras
un wieder denn op enen Pahl.

De Fisch, de schulln mi dankbor ween
vundaag un ok bi Nacht,
denn morgen fröh, ji schöllt mal sehn,
de Reiher maakt sik op de Jagd.

Womöglich wedder an den Diek,
dor kenn he sik ja bestens ut.
An Fisch un Poggen is he riek
un keeneen kummt un jagd em rut.

So is dat woll, dat ganze Leven:
Een fritt sik satt in siene Noot,
ann're mööt sik tofreden geven
mit dat, wat överblifft — de Dood.