vun Berthold Cordes

Nu fleegt de letzten Hummeln un seggt den Sommer Adjüs. Wi seht de rundlichen propperen Deerten sacht an uns vörbibrummen un erinnert uns: Dat ward seggt, de sworen Insekten köönt eentlich gor nich flegen!

Naja, egentlich stimmt dat ja ok. Sülvst hooch acht'te Wetenschoplers rievt sik de Ogen, wenn so en Brummer an jüm vörbiflüggt, wo doch all bither bekannten Formeln un Bereken, de to'n Bispeel för Fleger gellt, dorgegen spreekt. Egentlich köönt Hummeln gor nich noog Drift mit jümehr Flögelslag togang kriegen, dat se in'e Luft blievt — egentlich! Aver Hummeln weet dat anschients nich — un dorüm fleegt se eenfach los!

De Effekt is avers nich rein psycholoogsch, denn sünst kunnen Minschen dat ja ok versöken. De Hummeln beweegt jümehr Flögel nich eenfach op un daal, sünnern hen un her — also vun achtern na vörn un trüch un in Krinken. De TÜV hett sik dormit befaat un rutfunnen, dat de Frequenz 200 Hz is, also 200 Flögelslääg per Sekunn. Mit düsse Bewegen maakt se en Luftkrüsel, de jüm Drift gifft un jüm wunnerbor flegen lett. Un to'n Glück köönt se flegen, denn se sünd wichtig för dat Bestöven vun Blöten, sünnerlich in'n Fröhjohr, wenn dat för de Immen noch to koolt un noch nich kommodig is.