vun Behrend Böckmann

Männigein von uns noch weit,
Dat disse Plant ok Wörmkrut heit.
Hei mach ehr gälen Knöp so giern,
Sei lüchten wiethen all von fiern.
Dees Bläudenköpp sünd gaut tau lieden,
Blot œwer Rükels lött sik strieden.

Dat Krut is smuck nich bloots von Wieden,
Ok Kävers mücht dei Bläuden lieden!

In'n Rämel, anne Wischenkant,
An't Äuwer un an'n Stråtenrand
Wasst vör sik hen dit staatsche Krut,
Sien Bläder seihn as Farnen ut.
In grote Pälten ståhn sei dor
Un kåmen wedder Johr för Johr.

Drööcht Wörmkrut geef't in väle Hüs
Gägen Müggen, Flöh un Lüs.
Dei Kœksch lecht Wörmkrut up'n Bråden
Gägen Brümmers un ehr Måden.
Wörmkrut in dat Paschenbrot
Geef Mannslüd Kråsch in gröttster Not.

Dat't Krut so'n Diert verdrieven schall,
dat weiten s' anschienend nich all!

Wörmkrut dat ganz äben räben
Wür ok gägen Wörms ingäben,
Dormit dei Minsch an't Läben bleef —
Blot twei bet drei Gramm man em geef.
Nich ganz so grot wier dei Gefohr
Von Wörmkrutsalw up Hut un Hor.

Apteikers wull'n dat Krut erkunnen
Un hemm' Thujon as Würkstoff funnen,
Un wenn man dat denn rökern deit,
Denn Minschen dat oft bäder geiht.
Väl Tüch dorvon den Geist beläwt,
Dat man œwer Wulken schwäwt.

Ach sooo! Dei Fleigen sünd an't Krut,
denn sei sünd op ein' Duhntje ut!