Ehestriet

vun Heinz Tiekötter

Scheun, wenn een twee Döörn in siene Amtsstuuv hett, dach Afkoot Timm, nodem he sien Mandanten achtern rutloten harr. Een, de noch in de Teuvstuuv sitt, de mutt jo nich weten, wokeen sik ok noch strieden wüllt. Denn drück he op den Pingelknopp. De Döör güng op un de Helpersche feuhrte de neegste Mandantin rin, een Schedungsfall. In sülbigen Ogenblick öberkeem Afkoot Timm een Ohnung: De Fall, de sik hier ankünnigt, dat ward keen Bodderlicken. De Fro seet al vör em op den Stohl, bevör Timm ehr 'n Platz anbeden kunn. Se weer opdunnert un frisch lackiert. Se harr'n Blick, de mook Timm Schüddelfrost. Se froog ok nich, wat em ehr Smeuken Recht is, as se sik een Zigarett ansteek. Se teuv ganz eenfach op een Aschenbeker.

Dat ward'n bannig viegelienschen Kroom, dach Timm. Un denn fung de Olsch ok glieks an. Keen godet Hoor hett se an ehren Mann loten. Se bekloog sik öber sien Niveau, dat he keen Sinn för Kultur harr un ehr nich den Platz in de Gesellschop beden kunn, de ehr tostünn. Opschoonst he 'n Vermeugen mit siene Fabrik verdeent. Man dor sall em Afkoot Timm jo nu vun afhelpen un tosehn, dat dat no ehr röberschüffelt ward. "Ut wat förn Grund wullen Se sik scheden loten?", froog Timm. "Dor finnen Se man wat. Dat is Se Ehre Opgoov! Dat is doch seelsche Grausomkeit, wenn 'n Mann nich de Perseunlichkeit dorstellt, de to dat Niveau vun siene Fro passt." Timm dach bi sik, meent se nu no ünnen or no boben?

As de Gerichtsverhannlung keem, feul Timm sik gornich goot. Eher wedderwillig hett he den Mann vörsmeten, dat he sik blots üm Geldverdeenen un üm sienen Bedrief kümmer. He sall sik schomen, dat he een Fro mit düsse geistigen Ansprüch so vernolässigt. Een annere Taktik harr Timm nich un he feul sik unwohl dorbi. Den Richter hett he nich öbertügen kunnt. Dat Verlangen vun de Fro no een afsekert Luxusleben güng mit Pauken un Trompeten den Beek hendool. De Richter hett wull ok markt, wat för een Kreih dor vör em seet. Ansprook op Ünnerstützung sall se blots so lang hebben, bit se Arbeit funnen hett, vun de se leben kunn. No düt Urdeel schimp de Olsch empöört öber ehrn Afkoten. He weer 'n Versoger, de sik keen Meuh geben harr un de op sien Honorar lang teuben kunn.

Villicht 'n Veddeljohr loter stunn Timm rein tofällig blangen düt Beest vun Wiev in de Spoorkass. He erkunnigt sik heuflich, wat se öber de Runnen keem, nu wo dat Luxusleben toenn weer. Se smeet ehrn Kopp in'n Nacken un antert heel veniensch: Se harr gor keen Lust, mit em to snacken, wo he ehrn hartensgoden Mann doch öffentlich so dolmookt un beleidigt hett. Wat he sik domols inbillt hett, so öber ehrn Ehemann to snacken? Den kunn he doch nich dat Woter recken. Un woso toenn? Toenn is gornix. Wi hebbt grood wedder heiroot. Se kunn ohne düssen weertvullen Minschen nich leben.

"Un nich ohne sien Geld", dach Timm un schüddel den Kopp, as he rutgüng.