 |
|
vun Anke Nissen Nu heff ik em wedder afsmückt, den Dannenboom. Stunnenlang! En swoor Stück Arbeit! Ik warr un warr dor nich mit fardig. Elkeen Stück, dat ik vull Leev ut de Telgen "plück", weckt Erinnern. Veel is sülms bastelt — leevvull un vörsichtig — von mi, uns Kinner un nu ok vun uns Enkel.
Disse Wichtel is vun Tante Dorothea un disse anmaalt Kugel vun Vetter
Jan, disse Tappen sünd — wenn een se scharp ankiekt —
gor nich mehr so schöön, man se wörrn uns vun en olle
Naversch schenkt, de nu all lang nich mehr
Un denn de groten roden Glaskugeln! De "mütt" an unsen Boom. Wehe, wenn de vun Wachs vull klackert sünd! Un dat passeert in jeedeen Johr. Uns Söhn hett uns graad veer niege, grote, mundblasen Kugeln schenkt, de en ganz besünner, deep Root hebbt, binah as Purpur.
As ik dit en junge Fru vertell, meen se: "So veel Hartbloot
as bi Se hangt bi uns nich in de Telgen." |
|
6.1.2010 |
Dannenboom
afplünnern
De
witt-güllen Steerns werkel uns' Fründin Elsbeth. Miene lialütten
Engel hett mi — 1958 (!) — mien leef Mann schenkt. Johr
för Johr sweven se an unsen Dannenboom. De een orrer anner müss
in'n Loop vun de Tiet ok mal restauriert warrn, un dorbi heff ik denn
in de mi egen "Geschicklichkeit" enen lütten Engel
twee rechte un den annern twee linke Flünken anbackt. 
leevt.
——— Un so geiht dat jümmers wieder. All Nääslang
loop ik na mienen Mann mit enen Engel in de Hand orrer mit enen Strohsteern,
de al licht ansengelt is:
An'n
End warrt allens fein putzt, vörsichtig vun rupdrüppelt
roden Wachs frie maakt, un denn in Siedenpapier wickelt un in Kartons
packt. Das allens duurt Stunnen. — Dorna bün ik total mööd.
