beepBeep!

vun Marlou Lessing


Annerletzt güng ik meddags op de Straat in Hamborg, bi't Berliner Tor, un miteens piep dat jichenswo. Ik fohr tosamen. Min Handy? Nee. En Handy vun en annern Passanten? En Fax ut't apen Finster vun een vun de Büros ümrüm? Amenn woor ik wies: Dat weer de Distanzwarner vun en Auto, dat blangen mi an't Inparken weer.

Allens piept. Dat is nich, wieldat Lent is un de Vagels Junge hebbt; nee, in Hamborgs Binnenstadt sünd Vagels nich so dull an't Piepen. Dat is dat elektroonsche Piepen, en Vagelkonzert, dat us dat hele Johr tru blifft. Piepen is dat ok nich; dat elektroonsche Piepen heet korrekterwies Beep! un is ingelsch. En Klang — pardon: en Sound, den uns Grootöllern noch gor nich kennt hebbt.

so sehg en Telefon fröher utTelefone harrn de ok al, man de hebbt gnadenlos schrillt un scheppert. Dat kunn Dode opwecken, dat Bölken vun so'n Telefon fröher. Dat keem fröher ja ok nich so faken vör. Vundaag hebbt de Telefone dormit ophaalt, se pingelt dezent orr versöcht sik sogoor as synthetisches Sinfonieorchester-Imitat. Se weet, se warrt liekers höört, denn de Minsch vundaag is op so en Minimaltoon instellt, eicht, dresseert; he luustert permanent, wat villicht wat piept orr pingelt. Uns Grootöllern harrn sik üm so en lütten Luut gor nich kümmert. Wi warrt vun em beherrscht. His Master's voice.

Bibibibibiiiep! weckt mi morgens al min Wecker. Sachen toeerst, man stah ik nich op, warrt he energischer. Nich ümsüss heet "Wecker" op Ingelsch "Alarm clock": he elektriseert mi, gehorsam stah ik foorts op. De Dag fangt an, un allens piept un pingelt. Pling! De dezente Klang sett mi foorts ünner Stress. Wat is dat? Is en Mail op min Computer ingahn? En SMS op't Handy? Orr is de Mikrowell mit dat Hittmaken vun't Eten trecht? Woneem mutt ik henrennen? De Waschmascbeep!hien? Orr is dat bloots de Koffiemaschien in't Kiekschapp? Wa veel ünnerscheedliche Pling!s schall ik utwennig weten? Sünd se nich amenn dochen alle gliek?

Op dat elektroonsche Piepen muttst reageern. Dat feddert wat vun di. Insatz foorts! Wat an- orr utschalten, wat lesen orr wohrnehmen, wat doon orr antern. In't elektroonsche Tiedöller dröffst keen Tied "verleren". So unmittelbor, as de Reedschapen mit ehr Beep! praat sünd, muttst ok du jümmers praat ween för ehr, för den Alldag. Liekso as de Reedschapen bün ik jümmers ünner Stroom, sodraad dat jichenswo piept: Gifft dat för mi wat to doon? Verpass ik en Plicht? Geiht wat scheep, wenn ik nich ingriepen do? Jümmers tuck ik tosaam, as annerletzt op de Straat, wenn ik en Beep! höör. An'n leegsten is dat, wenn dat Beep! lütt beten vun wied kümmt; in't Ünnerbewusstween denk ik denn jümmers, nu mutt ik jichenswo henrennen... Wi alle sünd meent vun dat Beep!, wi alle sünd em Akschoonen schüllig. Jedereen hett en Beep!, dat em jichenswenn inhaalt as en persöönliche Nemesis. Dat beept, wenn du an'n minnsten an denkst! Also entspann di nich! Süss is de Schreck duppelt! — Synthetisch, fründlich, unverbindlich, unopdringlich, gnadenlos un unerbittlich beept uns Leven us achterrücks toschann. De Reedschapen schallt us denen, un wiss, ja, se sünd nütt; man wokeen hier den annern bedeent, is nich mehr wiss. Wiss is avers, wokeen den annern terroriseert.

BookIk heff beslaten, oolt to warrn. De 40 heff ik achter mi, un nu will ik mi nich mehr dat Nervenkostüm ruineern laten. Ik laat keen Beep! mehr an mi ran. De beepReedschapen maak ik alle ut un sett mi op de Terrass, maak de Döör to un höör mi dat Piepen vun de Amseln an. Mit rut dröff bloots en godes Book — un, naja, dat Mobildeel vun min Festnetz-Telefon... falls dat pingelt...



na baven