Dei Eifel ward taun Wåderfatt

vun Behrendt Böckmann

Ümmer hett dat lustig klungen,
wenn von Regensborg wür sungen,
dat Fröleins sik in'n Kåhn begäben,
üm dei Donau tau beläben,
bet dat Frölein Kunigund
schwäwte af in'n Dwarl up Grund.

Wat in't Leed so lustig klingt,
männigmal ok Unheel bringt,
un so wür nu disser Dåch
dat Wåder tau ein grote Plåch:
Deip "Bernd" wull nich wiedergåhn
un bleef œwer'n Rebeit ståhn,
dat œwerall in't düütsche Land
as dei Eifel is bekannt.
Sien Wulken sünd so wådervull
un Rägen föllt nu weit wi dull,
dei Eifel ward taun Wåderfatt
dörch dat väle, väle Natt.

De Jetstream lenkt dat Weder sünst, man Klimawannel stoppt sien Künst:
De Jetstream lahmt un buult sik ut, Deep "Bernd" kümmt eenfach nich mehr rut!
— Wenn sik ein Hooch dor fangen würr, denn harrn wi sommers wedder Dürr.

Dei Ahr, as lütte Bäk bekannt,
is mit eins uter Rand un Band:
nicks as Wåder is tau seihn,
dat afdrifft tau Vadder Rhein,
dat mit sien mächtig Wåderkraft
dat allergröttste Unheel schafft.

Dat Wåder süss 'n Speigel gliek
ward dat gröttste Bülgenriek
un up'e Bülgen rieden hier
nich blot Schäpen ut Popier.
Wo dei Bülgen sünd ankåmen,
hemm' sei allens mit sik nåhmen,
dräben vör sik hen Geröll,
wanneln Urten in ein Höll,
wo denn Minschen nicks is bläben,
männigeinen nich mål dat Läben.

Wat güng dat blot denn Noah gaut,
as Gott verkünnt em dei Sintflaut;
hei künn up sienen Gott vertruugen
un dei Arche so grot buugen,
dat man dei Sintflut œwerstünn
un denn wiederläben künn.
Ganz anners wür dörch't väle Natt
dei Eifel tau ein Wåderfatt
un œweralll is man sik wiss,
dat dor väl Hülp ganz nödig is.