Elphi, mien Elphi

vun Silke Frakstein

Nu is se endlich fardig. 789 Millionen sünd verbraten. Dor mutt 'n oll Froo lang för stricken.
Nu suust se all hen. Jeedeen will de Eerste sien.
Kannst twors nich so recht no Tante Meier, Hosten dröffst ok nich un dien Mantel nimmst ok beter op'n Schoot. — Bi Tante Meier is dat ganz eenfach: Dixi-Klo mit'n lütt Fenster op de Plattform. De Tokiekers kümmt denn gor nich wedder.

De groten Orchester geevt nu den Taktstock, so as bi den Staffelloop, wieder. Ensemble Resonanz, Philharmonisches Staatsorchester, NDR Elbphilharmonie Orchester un Symphoniker Hamburg.
Groten Sool 2100 Stöhl, Lütten Sool 500 Stöhl.
Wenn de Server vun de Elphi nich grod wedder in'n Keller geiht, büst mit de Koort dorbi. De besten Plätz sünd de ganz boben.

Dor mutt ik an de 1. Reeg in de Musikhall denken. Ik seet kommodig in mienen Sessel — dat geiht los — Musikproov för Mozart à Paris: Fiedeln, fleiten, gniedeln. Un denn keem de Dirigent: So'n Spittelfix vun 1,90 m Grött. He mookt sienen Dener un los geiht dat. So'n elastischen Dirigenten heff ik noch nich beleevt. De bruukt keen Fitness-Studio un ok keen Marathon. He fuchtelt mit de Arms, geiht in Knee, wedder no vörn, leggt sik no de linke Siet, no de rechte, Buckel, Kopp no boben. De Jack mookt he op, de Hoor flattern. Un de Hannen mit de spitteligen Fingers susen hen un her. Ik weer hen un weg vun dat Mannsbild dor boben. De Musik weer nich mehr wichtig.

Bi dat tweete Stück La Campanella keem een Solist mit'n Vigelien dorto. So'n richtigen seuten Jung to'n Knuddeln. Toerst weer he noch so'n lütt beten jiddelig, obers denn, jungedi, wat kunn de fiedeln. De lütte Tolle flöög em in't Gesicht, he markt dat gor nich. He speel un speel un weer eens mit de Musik. Mann, wat'n Glück, dat ik hier binnen weer un nich buten bi den Marathon, bi km 35.
No de Paus güng dat wieder mit Mozart. Ik, wedder ganz mit den Blick op den Dirigenten, heuer mit'nmol: Pingepingepingeling. Wat weer dat? Dat Mannsbild twüschen de Becken (na, na, na, keen falsche Gedanken), also de Trommeln, de seet dor, hoch boben över all de annern, un harr een Triangel in de Hand —"und brachte sie zum Klingen". Mit'n mol weer mi kloor, wat ik in mien Leven verkehrt mookt heff. In de sövente Klass harr ik ok so'n Ding un dröff ok mol Pingepingepingeling moken. Dat weer obers nich no mien Mütz, un Pingepingepingeling keem jümmers to'n verkehrte Tiet — un de Schoolmeester hett mi rutsmeten.

Nu stell di blots mol vör, ik harr Pingepingepingeling to rechte Tiet mookt. Dennso seet ik nu dor boben över all de Musikers.
Un — harr keen Tiet mehr Geschichten to schrieben.

Wat ganz seker is, ik sett mi ni nich wedder in de eerste Reeg vun de Musikhall. De Nack' ward stief, denn de Bühn liggt 2 Meter in de Hööchte. Nix as Stöhl vör de Näs. Un op de Stöhl Mannslüüd mit brede Been un mien Blickwinkel genau in de Mitt vun de Büx. Dat lenkt doch af, orrer? Un de Kerl mit den Silverblick? Kiekt he nu mi an orrer de Noten?

Ankieken mag ik de Solisten al gor nich. Blass, de Oogen meud. Un kommodig hebbt de tosomen seten!! Glieks, jo glieks hett he/se den Vigelienbogen vun den Nober in't Ohr, heff ik dacht.
Op eenmol hett dat klackt, heuert nich to de Musik. Ohhh, heff ik dacht, nu is he aff, de Knopp vun dat Hemd vun dat "dicke Horn". Ne, weer wat anners.
Ik mook de Oogen to, dat is eenfach to un to gräsig.
Bi den Sluß sünd mi blots noch de kotten Büxenbeen vun den Dirigenten op sienen Gehwogen opfullen.

Süh, dor is dat nu beter in de Elphi. Dennso kann ik den Solisten "twüschen de Becken" beter sehn. Ober bi Sokolov sett ik mi ganz vörn hin.
Na denn: Dadadadaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, Pingepingepingeling!