Karl-H. Nissen

De Saak mit de Fahn

As ik Jung weer, hett uns een vertellt, dat man so wat bruukt, so'n Fahn. Un man hett uns Leder bibröcht vun de Fahn, de vöranflattern deit. Un wi hebbt de denn ok sungen.
Hüüt hebbt wi dat nich mehr so dull mit dat Ruthangen. Dat harr ok nich veel Sinn bi uns, wi wahnt na achtern rut. In anner Länner weiht an vele Hüüs alle Daag en Fahn.

Nu, bi dat Footballspelen, dor weer dat ganz goot to sehn, wo de en Partei seet un wo de anner. De Hemden weren so bunt as de Farven vun ehr Land un de Gesichter ok. Un all harrn se Fahnen to'n Winken.
As nu de Greken jümmer wedder wunnen hebbt, dor weih ok bi unsen Naver en lütt Fahn in blaag-witt. Un as se nu Meister weren, de Greken — Meister vun Europa — dor weer de Fahn bi unsen Naver an'n annern Dag duppelt so groot.
Sogoor Anneke hett vör den Kiekkasten seten un hett dat letzte Speel mit ankeken. Wat weren dat för Farven: allens blaag-witt un gröön-root.
De enen hebbt sik höögt, de annern weren trurig. Dat is so, man se hebbt sik liekers goot verdragen, un dat is doch de Hauptsaak.

An den nächsten Avend heff ik unsen ollen Fründ Korl besöcht, wi müssen doch mal snacken över dat Speel.
As ik na Huus keem, hett Anneke mi de Döör apen maakt, hett so'n beten snuppert.
"Ik glööv", hett se denn seggt, "du hest en Fahn."
"Ne", heff ik antert, "ik heff keen Fahn. Woto ok, wi wahnt doch na achtern rut."