Reisen mit 'n Fleger

vun Frederik Jürgensen

Wenn de Minsch al beten wat öller is, denn sull he villicht lever nich mehr verreisen, tominnst nich mit 'n Fleger.

Dat güng al los up 'n Flugplatz. En nette Deern seet achtern Schalter — propper as jümmers — man se geev mi de Kort nich, mit de ik dörch de Sperre gahn müß. Nee, se schick mi na 'n Automat. Dor sull ik mienen Naam ingeven. Man — de oll Apparat weer nich tofreden. Also noch mal. Wedder nix. Ik heet Frederik Jürgensen, man för em — den Automat — heet ik "Ju-ergensen". Dat sall 's weten! Un nu sull ik de Code-Nummer ingeven. Ik grabbel mienen Zettel rut un drück all de Bookstaven un Tallen, de dor up stünnen. Wedder nix! Ik versöch dat noch mal — achter mi stünnen in de Twischentiet vele Lüüd. Se weern unruhig un ik wörr hiddelig. Man toletzt weer allens richtig. Ik kreeg mien Kort.

Nu also dörch de Sperre. Mi weer in'n letzten Moment infullen, dat mien Raseerschuum to End güng. Heff mi gau noch wat köfft. Man as de Kontroll-Lüüd de Doos tofaten kregen — glieks in'n Müll.
Mit dat, wat mien Ann-Marei in ehr Handtasch harr, weern de Kontroller ok nich tofreden. Allens wörr ruthaalt. Parfüm, lütte Buddels un Probetuben vun gode Kosmetik un wat se anners noch so mit sik rüm sleppt.
"Se bruukt en Plastiktüüt", sään de Kontroll-Lüüd. "Dor achter de blage Süül is en Plastik-Tüten-Automat". Ik leep los, keem wedder trüch. Ahn Tüüt.
"Dor is keen blage Süül un ok keen Tüten-Automat", sä ik.
"Also, Se mütt üm de Süül rümgahn. Vun achtern is de Süül blaag. Un dor is de Automat." Ik also weller los un richtig, vun achtern weer de Süül blaag un dor weer ok de Automat. Man — de wull 50 Cent för en Tüüt un ik harr keen Lüttgeld. Ehrlich, ik harr explodeern kunnt. Wat nu? Dor keem ene nette Fru un schenk mi dat Geld. Ik steek de Münze in den Automat, aver he rück keen Tüüt rut. Ik jachter also wedder trüch, wedder ahn Tüüt un vertell vun den verdreihtlich Apparat.
"Ja, hebbt Se denn ünnen up den Knoop drückt?" Nee, harr ik nich. Wüss ik nich. Ik also wedder hen un keem denn richtig mit en lütt Plastiktüüt un total ut de Puust trüch. De Uppasser packen all Ann-Marei ehre Pötte, Tuben un lütte Buddels in de Tüüt, backen de baven dicht un nu dörv ok mien Ann-Marei dörch de Sperre gahn.

"Gate 6" sullen wi afflegen. Wi müssen lopen un lopen un lopen, dat nehm reinweg keen End. As wi endlich ankemen, müss mien Ann-Marei gau mal för lütte Deerns. Aver se keem nich wedder trüch. Dat duur un duur — wi wörrn al över den Luutspreker utropen, ik stünn as up Kahlen — toletzt keem se mit hochroden Kopp anlopen.
"Ik weer insparrt. De Klodöör güng nich wedder up. Ik heff ropen un kloppt un schriegt. En Klempner hett mi ruthaalt ———"

In 'n Fleger weer dat eng! Mien Knee stötten vörn an, ik wüss gor nich wo mit de Arms hen. Enen Arm kunn ik ja noch üm mien Ann-Marei leggen, man de anner...
Een Stünn sull dat Flegen duurn. Wi kregen alltohoop so 'n Stück Brot — veel Brot, kuum Botter un en dünn Stück Kääs dor mank — dat in Plastik inschweißt weer. Na ja, wenn een Hunger hett, weer 't tominnst wat to eten. Man wo sull en Minsch, as ik, dat Brot ut de Plastikhüll rut kriegen? Olle Hannen köönt dat nich!
Ja, un denn harrn wi noch dat Malöör, dat achter uns en italienisch Mudder mit ehre lütten Kinner seet. Na ja, Kinner sünd nu mal to höörn un to marken, blots disse Mudder hett dorto noch de hele Tiet mit ehr Handy telefoneert...

De Fleger landt un wi stegen ut. Nu man gau rut ut den Flughafen. Direkt neven de Rulltrepp weer de Döör vun 'n Fohrstohl apen. Wunnerbor! Wi dor rin un glieks güng de Döör dicht. Man dor weer keen Licht. Allens üm uns rüm weer stickendüüster. Un denn suus de Fohrstohl ok al mit uns na ünnen. Ik tast mi an de Wannen langs, find Knööp un drück up allens, wat mi ünner de Finger keem. Na lange Tiet höörn wi Stimmen. Wi kloppt, wi roopt:
"Wi sünd in'n Fohrstohl. Dat is düüster. Wi köönt nich rut!"
"Wo kaamt Se dor rin? Dat is en Sekerheitsfohrstohl. Dor kaamt Se blots mit 'n Sekerheitsslötel rut. Wokeen sünd Se överhaupt?!"

De Snack güng hen un her un dat duur un duur — langsam kriggst du ja, wenn du in'n Düüstern insparrt büst, sowat as Platzangst — dor güng de Döör up un vör uns stünn en Mann in Uniform mit en Maschingewehr in'n Anslag. Wi pliern vunwegen dat hell Licht, man denn müssen wi lachen: Achter den gefährlich utsehn Gewehrmann stünn de Klempner mit sienen Warktüügkasten.

Also, — köönt ji nu verstahn, dat de Minsch, wenn he al beten wat öller is, lever nich mehr verreisen sull, tominnst nich mit 'n Fleger?!