En Radiomokersche vertellt

Ut Silke ehr Dagbook

Bi den lüttsten Radiosender vun Hamborg, dat "Hamburger Lokalradio", dor is Silke Frakstein för de Plattdüütschen to Gang. Woans se dorto komen is, un wat se dor beleeben deit, dat hett se för ehr Kolumne in't Blatt opschreeben.

Erst weer dor en Mann un denn weer dor en Fro un jümmers heten se Radio

Mit 'n lütte Nodel hett dat anfungen: "Detektor-Empfänger". Hüüt heet dat Walkman. Freuher weer dat en Beleevnis, hüüt is dat määnich Mool al "Körperverletzung". CD-Player, MP3-Player, Handy — egol, de Hauptsook, dat dröhnt in de Ohrn.

Gifft dat noch Lüüd, de so richtig toheuert? Sick de Tiet nehmt... Hensetten, andreihn un luustern, wat de Lüüd in't Radio to vertellen hebbt? Op de Musik acht geben?

Jo, so 'ne Oort Lüüd gifft dat noch. Dat sünd de Toheurers vun dat Hamburger Lokalradio (HHLR). "Das Radio mit der längsten Verweildauer" ohn' Werbung un Sponsoring. Bi dat HHLR gifft dat noch Vertellen vun twintig bit dörtig Minuten. De Lüüd wüllt un möögt dat. Un wi hebbt jümmers wedder Lust, en niege Sendung to moken.

Un wie mookt man en Sendung? Mikro an, snacken, fardig? Hest di dacht'! Mien letzte Sendung hett acht Stünnen Vörarbeid bruukt, bit se fardig weer... Dorto noch de Sendedag, ok wedder veer Stünnen. Man wat duert denn so lang an dat Sendungmoken? Ersmol: henfohrn no den Interviewpartner. Instimmen, allens inrichten, opnehmen un wedder no Huus. To Huus ward dat "mischt". Weer de Partner goot, is de Arbeit licht. Anners rüm obers is dat en bannige Snibbelee. Nich to vergeten dat Musik-Utseuken. Bi trurige Sooken to'n Bispill is dat Leed "Heuhner op de Flucht" nich so dat richtige.
Is de Sendung fardig, bün ik dat ok! Denn heet dat: Scheuh antrecken un ersmol lopen, bit de Kopp wedder frie is.

Man denn is dat so wiet: Tweeten Sünndag in'n Moond, Klock teihn no twölf: De rode Lamp geiht an! "Scheunen goden Dag, leebe Lüüd. Vun Harten willkomen bi Plattdüütsch hier in dat Hamburger Lokalradio op 96,0 oder 95,45 öber Kabel. In Hamburg un ümto un in de wiede Welt. An't Mikrofon is Silke Frakstein."

Wie dat anfüng, oh, dat weet ik noch goot! Domools heff ik bi Michael Kittner, den Boos vun den Sender, anfroogt: "Hamburger Lokalradio, gifft dat dor ok Plattdüütsch?"
"Nee, noch nicht. Aber wenn Sie wollen, können Sie am kommenden Sonntag gleich mitmachen."
Öber söss Johr is dat nu her. Ik heff Beuker un CDs in mienen lütten Kuffer packt un denn hen no Bardörp (Hamburg-Bergedorf). Opgereegt weer ik egentlich gor nich, ober denn keem bi "Max un Moritz", bi den veerten Stremel, dat grote Malöör! Dat weer en Book vun 1935. De Sieden so dick as Pappkarton. Max un Moritz sünd jüst bi den Schoolmeister in de Wohnung rinkomen un wüllt wat uthecken, un ik blädder üm un lees de neegste Siet vör. "RUMMS!", dor flüggt de Piep al in de Luft! De Sieden weern tosomenbackt...
De Sweet leep mi langs den Rüch, ik weer kriedwitt un heff dat Teken geben, en CD in Gang to setten.
"Was ist denn passiert?", freug Michael Kittner. Ik vertell em dat, un dor pingelt ok al dat Telefon:
"Max und Moritz in Plattdeutsch, herrlich! Aber: Warum ist die Übersetzung so kurz geraten??"

Adschüs, bit anner Mool!
Silke Frakstein

Silke Frakstein ehr Wuddeln liggt op de Reeperbohn. Dor harr ehr Grootvadder dat Lokal "Amerikan Bar", un ehr Mudder hett in Bayern mit ehr un de annern Kinner Platt snackt. Nu is se as plattdüütsche Entertainerin un as Hamborger Kööksch in de Kleinkunst to finnen. Se singt scheune ole Hamborger Leeder un vertellt scheune Geschichten, ober ok Märken un Klassikers op Platt. Veel dorvun finnt Se op ehr Homepage www.frakstein.de.