Glöhwien

vun Wolfhard Sauerbrey

Ik sitt kommodig op de Bank
an mienen Kachelaven
un kiek an miene Piep henlang;
sacht stiggt de Röök na baven,

verdeelt sik langsam inne Stuv
un küselt sik un dreiht,
verwielt wat an de Finsterschiev —
un nu is he verweiht.
Mien Oog, vörbi an't Glöhwienglas,
geiht to de Bööm, de kahlen;
Snee op de Telgen glööst as Gold
in letzte Sonnenstrahlen.

Ik dämmer hen, ik drink, un drööm —
do scheet ik up und hör:
do kloppt un wummert jichenseeen
gewaltig an de Döör!

Ik hooch! Ik jachter dör de Stuv,
ik riet de Huusdöör apen —
do steiht uns Sneemann, de twee Maand
in'n Goorn sik hett verslapen!

He grient mi wat verlegen an:
"De Küll is to'n Erbarmen!
Kann ik mi nich een lütten Stoot
wat an dien Aven warmen?
Ik freer mi buten meist noch doot,
wenn nachens, dör dien Finstern,
ik seh dat dicke Bokenholt
in't Füer gleuhn un glinstern!"

"Ja! Denn man to! De scheunste Stää
is blangen bi de Hitten!
Dor steiht mien ol Groodvadderstohl,
nu gah man eerstmal sitten!"

He kippt den eersten Glöhwien dal,
rifft sik de kolen Hann',
dat tweete Glas, dat drüdde denn —
ik kaam kuum achteran!

Un he vertellt. Snackt vun den Voß,
de jedeen Nacht hier spört,
un vun de Kreihn un Heckstern, de
een s'morgens krakeln hört.
Snackt vun de Müüs, de ünnern Snee
lies swiestert in ehrn Gang,
un snackt vun't Fröhjahr, un vertellt
vun Vagels un Gesang.

Un as he dröömt un so vertellt,
do warrt em week to Mood,
do blöht he op, dat warmt sien Hart,
sien Backen farvt sik rood,

dat drüppelt över Kopp un Buuk,
dat Water löppt un rinnt —
bet he amenn as grote Pütt
an'n Bodden hen verswinnt.

Jach fahr ik op ut mienen Droom —
dat is doch kuum to dinken:
Vör mi — dat Holt — dor op de Deel —
dor seh ik Water blinken!!
Un dor — wohraftig! — liggt een Näs,
een Wuddel in dat Natt!
Un een Poor Ogen kiekt mi an,
twee Pluumen, goot un swatt!

Wat lehrt uns dat?

Sitt een mal dor, mit'n Tüdel in den Brägen,
denn kann he sik mal sachens överlegen:
Bi so'n gediegen Ort to simmeleeren,
schull he villicht sien Glöhwien reduzeeren?