"Hugo, fang hüüt mol mit de Köök an."
Tüdelüüt, zzzzzzzzzz, geiht los.

He mookt dat goot. Nimmt ok de Ecken mit. Dat heff ik vörher mit em öövt: Liekut ut bit an de Footliest, links schwenk marsch, jümmers lang an de Footliest. Denn eenmol quer un toletzt op un dol — fardig.

Is de Büdel vull, blinkt dat blaue Licht, un wenn em de Puust utgeiht, find he ganz alleen den Weg no de Garage, schall heten, na de Ladestation.

So as bi jeedeen vun dat Personal ward ok he pröövt. To Wiehnacht to'n Bispill heff ik vun'n Dannenboom Nodels so per Tofall op'n Footbodden liegen loten.

Snacken köönt wi twors noch nich mitn'anner, dat kümmt seker noch. Ober wenn he bockig ward, gift dat 'n lütten mit'n Foot an de Siet un allens is wedder kloor. Denn seggt he ok wat, aber dat is en vun de acht Sproken, de in de Verklorung steiht un in Düütschland nich to verstohn is. Na, bit nu hebbt wi jümmers allens fein henkregen.

Af un an geiht he ok in Deckung, besünners in de Wohnstuuv. He krabbelt denn ünner den Teppich un find nich wedder ruut. Ünner de Betten geiht he ok, kümmt ok wedder ruut. Blot's, bi uns sünd de Betten 5 cm to deep un dorüm mööt wi nu niege Betten hebben. Tja, wat mutt, dat mutt.

Oppassen mutt ik bi de Schohbänner vun de dicken Stevel. De mag he to gern. Jüst so as de lütten Wuffis: Schohband tofoten kriegen un mit Gepolter, den Stebel in Schlepptau, un juchhei den ganzen Flur lang. Gegen de Zargen = allens egol = Tüdelüüt, hier bün ik.
De Nobersche ünner uns hett glieks anpingelt un froogt, op ik to Mallöhr komen bün.

So ist dat nu mit dat niege Personal. Dat duert 'n lütt beten bit allens löppt.

Tüdelüüt, seggt mien Huulbessen-Roboter...