Junge Lüüd

vun Karl-H.Nissen

Korl weer mit den Bus kamen.
"Nee, disse jungen Lüüd hüüt, dor kannst di Hannen un Fööt an warmen! — De kemen woll jüst ut de School, de drängeln as dull. Un en Larm, segg ik di! — Un denkst du, de leten so 'n Ollen as mi sitten? Nee, se harrn de Schooltasch blangenbi up den Sitz, un de nehmen se ok nich dal. — Un ehr Spraak, de verstah ik överhaupt nich mehr. Orrer weets du, wat "K.P." heet? Dat bedüüdt "keen Plaan" un dat meent, wi weet hüüt nix antofangen. — Un all harrn se Turnschoh an de Fööt, un up den Kopp disse wunnerlichen Mützen. Nee un noch mal, nee!"

"Hest ja Recht, Korl, männichmal müsst du di wunnern. Ik heff mi ok wunnert:
Du kennst doch uns lütt Auto. Dat hett al en poor Johr up sienen Puckel, man dat löppt jümmers noch ganz goot. Wi pleegt dat ok. Wi weern enen Dag vörher graad to de grote Inspektion in de Warkstell west. Nu harr ik parkt dicht bi den Möhlendiek, ik heff en Parkzettel haalt un heff mien Besorgen maakt. Ik weer bi Tieden wedder trüch. Ik sett mi in dat Auto, steek den Slötel rin, dreih em üm. Nix!
Nanu! Nochmal — wedder nix! De Motor sweeg still.
Dat kann doch — Dunnerslag — nich sien. Nochmal, un noch mal. Nix. Ik steeg ut un schaukel dat Auto so 'n beten hen un her. Denn versöch ik dat noch mal. Nix, nix, nix!

Dor stünn ik denn nu un keek. Wohrschienlich heff ik dumm keken.

"Köönt wi helpen?" Dree junge Lüüd kemen up mi to, een Deern, twee Jungkeerls. "Wi verstaht en beten wat vun Autos."

Disse jungen Lüüd? Sall ik? All harrn se Turnschoh an, een harr so 'n Mütz up den Kopp. Man wat sull ik doon. Een hett sik rin sett in dat Auto. Nix. Se hebbt den Motor ankeken, hebbt hier an drückt un dor an trocken. Nix.

"Jaha, dor köönt wi ok nich bi helpen. Dor mütt doch wohl de Warkstell kamen."
Un wi maak ik dat, wenn ik an den Möhlendiek stah?

"Hier, nehmt Se doch mien Handy," sä de een jung Minsch, "Weten Se de Nummer? Ik tipp de all rin." So hebbt wi dat maakt, un denn heff ik "Danke schöön" seggt, dreemal, un denn weern se weg, de jungen Lüüd.

Annern Dag — mien Auto weer ja nu twei — bün ik mit den Bus in de Stadt west. In de Borgstraat bi de Ampel is so 'n Supermarkt, jümmer vull. Nu keem jüst een dor rut, so mien Öller, in jede Hand en Plastiktüüt, ünnern Arm en Bloomstruschen. He wull up den Knoop vun de Ampel drücken, dor füllen em de Blomen dal. He bück sik, dor füll wat ut de een Tüüt rut. Dat Bücken güng ok nich mehr so goot bi em.

Du, Korl, dor jump doch vun de anner Stratensiet en jungen Mann röver över de Straat, de Ampel wies noch root, sammel de Blomen un de Tüüt up, kreeg den Ollen an'n Arm un bröch em över de Straat. Up de anner Siet hebbt de twee noch en beten snackt, un denn is jeder sienen Weg gahn.

Tja, nu segg du mal, Korl, wo is dat mit de jungen Lüüd?"