 |
|
Satire vun Anke Nissen |
|
Dat kann angahn, dat all Lüüd meent, ik heff nich mehr so’n behöllern Kopp. Un dat kann ok angahn, dat mi dorüm so vele Lüüd enen Kalenner schenkt hebbt.
Dissen Vers heff ik mienen Mann bi’n Fröhstück vörleest. Un he hett „Hm“ seggt. Un denn heff ik em noch vörleest, wokeen allens an dissen Dag Namensdag hett, Irmgard un Hedwig un Bonifatius un Konrad; un wokeen allens enerwegens mal an dissen Dag up de Welt kamen is. Un denn keem de Rücksiet, dor stünn wat över André Le Notre: „Die Kunst des Gartenbaus“. Un denn stünn dor noch wat över Aszendent un Klockentiet un –
An jeden Wiehnachten schenkt mi en fründlich Seel enen Kalenner, to’n an de Wand hangen. An den bün ik wennt. He hangt an unsen Fröhstücksplatz un wi schrievt allens dor rin, wat wi vörhebbt, wer Geburtsdag hett, Hochtietsdag orrer anners wat, wat wi nich vergeten wüllt.
En anner Kalenner – he weer in fein Geschenkpapier wickelt - heet „Omas Rezepte“. Kannst di dallachen, wenn du as Bispill över Gröönkohl leest: „Man nimmt eine Packung Grünkohl aus dem Tiefkühlfach . . . .“ Oma un Köhlschapp! Oma hett den Kohl buten plückt, un em denn mit klamme Hannen oft un oft wuschen, de Bläder denn vun de Rippen afstrubbelt - - - un so wieder.
Dree vun miene Fründinnen hebbt mi den glieken Kalenner schenkt. Enen wunnerschönen Kalenner. Würklich! Naturkalenner. Man, wat maak ik mit dree Stück? Ik heff se miene Enkeldeerns wiest, un dor bün ik denn to’n Glück twee Stück los worrn.
Un denn mien Mann! De schenkt mi doch tatsächlich enen Hexen-Kalenner. Wat schall ik mi dor nu bi denken? Feine Biller sünd dor in, mütt ik togeven, Krüder-Hexen-Biller.
En leef Minsch hett mi enen „Almanach“ schenkt. En dick Book, kann ik meist nich böörn. Dor schall ik nu elkeen Dag Rätsel raden, „Gripsgymnastik“ – steiht dor würklich so – maken, „Zahlenknacker“ lösen, ok wedder kloke Spröök un - un - un... Ik fraag mi, wokeen hett so veel frie Tiet, üm den ganzen Kraam up de Reeg to bringen?
Ja, un denn hebbt wi ok noch den ganz normalen Kalenner, de uns en
oll Geschäftsfründ jümmers schenkt. De is goot, översichtlich,
ahn allens, blots to’n Rinschrieven, de liggt bi’t
Un bi’t Telephon liggt ok en slicht swatt Kalennerbook, in dat wi jedeen Telephon-Anroop rinschrievt. Disse Angewohnheit is nableven ut uns‘ Tiet, as wi noch in’n Beruf weern, dat nix vergeten warrt.
Hüüt morgen nu, bi’n Fröhstück, dor keek mien Mann mi an, he keek, as tööv he up wat. Ik drünk mit Genuß mienen drütten Beker Tee un drööm tofreden vör mi hen. „Wat is mit di?", leet he sik toletzt hören, „Keen Fraag ut dienen Almanach hüüt? Un wo hest du diene Skorpion-Weisheiten? Keen Rezept vun Oma, dat di in Raag bringt? Keen hübsch Vertellen ut dienen Naturkalenner? Wat is denn los mit di?“ Ik harr graad ut’n Fenster sehen un mienen Fründ, den Eichelhäher tokeken, wo he in’t Foderhuus tokehr güng, man nu strahl ik mienen leven Mann an: „Dat will ik di seggen: Enen Maand heff ik dat dörchhollen.
Heff Dag för Dag de Kalenner afhaakt, heff al För dat Erinnern vun unsen Lüttkraam reikt de Kalenner an’n Fröhstücksplatz. För’t rechte Erinnern bruukt en dat Hart. -- De anner Kraam höört in’n Papier-Container. Un dor is he ok landt.“ |
Kalenner
An
mienen Geburtsdag güng dat al los: „Skorpion-Kalenner“!
So’n Dings to’n Afrieten. Elkeen Dag kann ik nu mien Skorpion-Horoskop
lesen, dorto enen kloken Schnack, as 
Dit
Johr heff ik twee dorvun kregen.
lens
leest, wat leve Minschen mi todacht hebbt. Man nu is Fieravend. Schluß!
Ut! Vörbi! Ik heff dor keen Lust to. Wokeen hett ok wohl so veel
frie Tiet! 