'n poor Kilo weniger Winterspeck, Geneten un Geweten. Mien Doktor meent, en poor Kilo weniger, dat weer ganz goot för mi. He kann allens fein verkloren, ik höör em geern to, man dit, mit de Kilo, dor weet he doch wohl nich richtig Bescheed. Dat güng al in'n letzten November los: "Herrenabend" heet so wat. Dat geev Hering, braadt, in Suur, as Rollmops, as Matjes, en poor Beer un Kööm dorto. Denn weer Iesbeen-Eten mit vele Kollegen. De Töller weer meist to lütt, de lang graad för dat Iesbeen, dor weer gor keen Platz mehr för Arfen-Püree un Suurkruut. En poor Daag later weer Gröönkohl-Eten vun uns' Gill. Dat hett mi heel goot smeckt, de Kohl weer jüst so, as ik em mag, dorto Wuß un Swiensback. En fein Eten! Un denn kemen de Festdaag, dor eet wi denn en beten beter as in de anner Tiet. Geburtsdag harr ik ok noch. Mien Anneke hett en Tietlang in Bayern leevt, un dor hebbt se ehr mit Suurkruut toschannen fodert. Dorüm kaakt se dat nich, nie nich. Man gode Frünnen schenkt mi elkeen Johr en poor däägte Portionen dorvun, jümmers mit en goot Stück Fleesch. Eenmal Gröönkohl langt nich, den geev dat noch mal in unsen lütten Kirchenkrink. Lecker, segg ik, ditmal ok mit Kaßler. So, un denn sull dat noog sien. Dissen Sünndag is wieder nix,
hebbt wi to uns seggt un sünd in en lütt Stadt föhrt,
hier dicht bi uns. Dor gifft dat en lütt fein Heimatmuseum, dat
hebbt wi uns ankeken. Achteran stünnen wi vör de Döör.
Un nu? Man nu sall dat doch losgahn mit en poor Kilo - so bald as dat geiht, verspraken. K.-H. Nissen |