De Klimawannel un ik

Vun Marlou Lessing


De Konferenz in Nairobi is ut, un wat is rutkamen? — Nich mehr, as sik jedereen verwachten weer: vörsichtiges Interessengeschiebe, Ik-röög-mi-nich-röög-du-di-toeerst un Wat-krieg-ik-dorför. Also dat Öövliche.

Man dat Problem, üm dat dat güng, is allens annere as dat Öövliche. In uns Johrhunnert is dat so wiet: Dat Klima kippt. Katastrophen ahn Bispill staht in't Hus. Aftowennen is dat nich mehr, bloots noch to mildern — un ok dat bloots, wenn wi anners to Wark gaht as jüst in Nairobi. Is dat nich gresig? Ja — un Nee.

Mal ehrlich: Wenn wi so leven dään, as wi leevt, un nix änner sik, dat harr rein gor keen Konsequenzen — dat weer würklich gresig. So, as dat nu is, kümmt de Welt, as wi ehr kennt, vör de Hunnen; passeer dat nich, weer avers wat mit de ewigen Oordnungen nich in't Loot, mit de Gesetten vun Uursaak un Wirken, actio un reactio. Dat weer denn richtig slimm. Lever heff ik en Desaster an'n Hals as tweie Natuurgesetten! Lever för uns Undaten in de Höll kamen as keen Gott mehr in'n Heven weten!

Rückblende. In de fröhen 60er Johrn, as de eersten groten Konsumwelln över dat kriegsrekonvaleszente Düütschland wegrulln dään, as de letzten Ozelote op den Jungfernstieg in Hamborg as Pelzjacken spazeern dragen woorn un dat bedenkenlose Verslieten vun Ressourcen sik as chic, as genussvulle Levensstil fastsetten dä, geev dat in Hamborg en junge Fru, de wüss, dat dat verkehrt weer. Se kunn nich bewiesen, dat dat lege Folgen hebben wöör, se harr nix studeert un nüms wöör op ehr höörn, avers se wüss dat eenfach. Un se kunn nachtens nich vun slapen. Dat hett ehr mall maakt. Toeerst füng se an, bloots noch Saken to eten, de bi us anbuut warrt. Appeln un Nööt, avers keen Bananen nich, un keen Fleesch. De Transporte un de Slachterien müssen ophaaln, meen se. Denn hett se Breven schreven an grote Bläder, an den "Spegel" usw., man nüms hett ehr antert. Dat Besinnungslose, dat na't Verdarven tendeer, toov munter wieder üm ehr rüm. Na en Tied woor se rabiat. "Nu is Sluss. Nich een Auto dröff hier mehr langsfohrn", sä se sik een Dag, as se an en grote Krüüzung stünn. Jüst harr se tofällig en groten Rosenstruuß schenkt kregen vun den Mann, de mal min Vadder warrn schull. De Krüüzung bleev still. Denn keem en Motoornluut nehger. De junge Fru, de later min Moder warrn schull, treed op de Krüüzung. En Bundswehrkolonne keem op ehr to. Se heev den Rosenstruuß hooch övern Kopp, as en Signal. De Kolonne höll an. Se stünn; de Autos töven. Vun anner Sieden kemen anner Fohrtüüch; se höllen an. Merrn op de Krüüzung stunn en schöne Fru mit hoochreckten Rosenstruuß un höll den gesamten Verkehr op en grote Hamborger Krüüzung still. Vertwievelt. Ganz alleen. — Natüürlich duur dat nich lang. Dat enn in de Psychiatrie, un amenn weer't bloots to ehrn Schaden. — Bloots to ehrn Schaden? Weer't nich ok to de Welt ehrn Schaden? Nich veel mehr?

Wosaken kunn min Moder dat weten, dat düsse Levensstil verkehrt weer? Se kunn nich hengahn un de Welt seggen, "Wenn ji so wiedermaakt, haalt sik in 100 Johr de Grote See juun Städer." Dat wüss se ok nich, un dorüm weer ehr't ok nich to doon. Man se harr en intakten Sinn för Good un Leeg. Dat lang. De Minsch kann weten, wat richtig un wat falsch is, ok ganz ahn Studeern un komplizeerte Klimaforschung. De Levenswies vun't Verslieten weer in sik verkehrt. Nich vunwegen de Konsequenzen; de weern dormalen ja noch gor nich to föhlen; nee, in sik sülven weer düt Hanneln un Wanneln verkehrt. Dat kunnst sehn un föhlen. Dat weer brutal, egoistisch, rücksichtslos. Liekso, as de Faschismus nich dorüm verkehrt weer, wieldat de 2. Weltkrieg verlaren güng, sünnern in sik. Ok wenn dat gor keen slechte Konsequenzen hatt harr, weer't liekers verwerflich. Man wat Verwerflichs dröff nich ahn Konsequenzen wiedergahn. Dat mutt ophöörn — nich vunwegen de Konsequenzen, sünnern an sik. De Konsequenzen sünd bloots en Middel, de Welt torecht to rücken.

In min Generaschoon weer ik al nich mehr ganz alleen mit de Idee, dat dat Plattmaken vun jümmer mehr Natuur nich de rechte Richt ween kunn. Togliek bün ik in den komfortablen Levensstil vun vundaag rinwussen, un natüürlich, as alle Minschen, de op't Land wahnt un mobil ween mööt, mit Autofohrn, autofohrn, autofohrn. Ok för mi woorn de Straten buut, vör de ik, wenn ik an de Autobahnbuusteden dat grote Wöhlen in de Eer ehr Kaldunen sehg, bi mi seggt heff: Gott, laat us dat nich dörgahn! Dat dröffst du nich!

Bloots in en Fleegtüüch heff ik noch nienich een Foot sett un will dat ok miendaag nich doon.

Op düsse Wies bün ik also froh, dat nu endlich sichtbor un föhlbor is, wat wi lang weten kunnen. Dat kamen is, wat kamen müss. Dat Ordnung wedder herstellt warrt; dat wi ut de Schienwelt, in de wi fungen weern, in de Wirklichkeit ankamen sünd. Dat is en Verlichtern, en Opaten.

Nu is dat ja so, dat düsse kathartische Opfaten vun den Klimawannel ok wedder bloots en westliche Luxus un zynische Verwöhntheit is. Ik kann mi dat leisten, wieldat ik in de bevördeelte Halv vun de Welt leven do, ok lütt beten över den Meeresspegel. Wa weer dat, wenn ik to de Minschen höörn dä, de vun den Klimawannel al nu un würklich drapen warrt? De nich bloots en hitten Sommer, sünnern keen Water mehr to'n Drinken hebbt? Un de dat nich verschüllt hebbt? Dat is de Gretchenfraag. Wiss wöör ik denn vun Gott wat anners flehen as nu graad düsse Aart vun Konsequenz. — För uns Wohlstandsbörger is sogoor de Moral noch relativ billig.

Düsse Weddersprook maakt us nich frie vun den Roop na Konsequenz. Recht un richtig is, dat Gott — orr de ewige Konsequenz vun de Natuurgesetten, orr wat jümmers wi op seggt — uns düt Desaster op den Hals schickt hett. Man liekso köönt un mööt wi nu höpen, dat Gott us nich verlett in düt Slamassel — un sünnerlich nich de povern Minschen un Deerten, de dat nich verschüllt hebbt un doch de swaarste Last opkriggt. De Welt warrt nich schoont, man wedder drept dat toeerst de Swacken. De schallt op uns Geweten liggen. Dat wi ehr Loos opfangt, linnert, gerechter maakt, un de Last, de wi uns op't Geweten packt, na Mööglichkeit lichter maakt, dat schull uns eerste Sorg ween. Un dorwegen — üm ehr willn — mööt wi us nu anstrengen, dat Roder so wiet as dat geiht noch rümtorieten.


19.11.2006


na baven