Uta weer hier. Tohoop mit ehren Mann, up de Dörchreis na Kopenhagen. Wat hebbt wi uns fein wat vertellt! Vun ole Tieden un vun nu...

Avends weern wi in't "Lysia" to'n Eten. Vun dat olle gemütlich Lysia-Restaurant is rein gor nix mehr to finnen. Dat is nu en italienisch Restaurant.

Ok de Ingang wirkt al teemlich modern

Jeedeen Platz hett en Computer-Ansluss, un du müsst allens per Computer bestellen! En Digital-Restaurant! Toeerst weern wi beförchten, wi kregen hier bloots Bits un Bytes to eten, aver dat Eten, dat de Lüüd an de Naverdischen serveert kregen, sehg beruhigend echt ut. Na denn ran!

De lütte Slötel blangen de Serviette...

...is en PC-Ansluss

Wi Veer hebbt uns also mit veel Ächzen, Stöhnen, aver ok mit veel Lachen an't Wark maakt. Allens stünn dor up Italienisch. Een wüß gor nich, üm wat för'n Eten, üm wat för Gerichte sik dat hanneln dee. Een kunn aver in den lütten Computer en Informations-Taste drücken un denn wörr allens up Düütsch verklort. Man disse Taste müssen miene ollen Ogen eerstmal entdecken, eerstmal finnen.

An'n snellsten harr Utas Mann den ganzen Kram begrepen. He bestell sien Eten: Wat "vörweg", Hauptgericht, sien "Achteran", also sien Dessert un sienen Espresso, dorto en Buddel Wien för uns alltohoop un en Buddel Water. Un in bannig kort Tiet kreeg he allens. Würklich allens. Allens up'n Mal! He harr also elkeen Spies extra un jümmers erst denn, wenn he't eten will, bestellen müss. — Dat sall ener weten!

Ja, un mien leev Mann keem rein gor nich klor mit de verdreihtlich Technik. He harr wohl hungern müss, wenn sik nich en hübsche, blonde, nette Deern vun dat Lysia-Team erbarmt harr un em — o Staunen, o Wunner! — en ganz normale, übliche Spieskort bröcht harr un de denn mit em tohoop dörchgahn weer. Se hett em all de Spiesen verklort.

Sünd Se Herr Nissen?

Uta un ik hebbt dat technisch Bestellproblem toletzt mit'nanner in'n Griff kregen, wi stecken unse Köpp tosamen un överleggten, wat wi wohl up dissen Knoop drücken sullen orrer lever up den annern.

De bün ik!

As wi endlich all wat to Eten bestellt harrn, dor leep en beten war öller Ober dörch't Restaurant, he stutzt, bleev stahn, güng up mienen Mann up dal un reep: "Herr Nissen? — Oh, sünd Se würklich Herr Nissen?" Freudig Begröten, groot Freud up beide Sieden, Hannen schütteln, veel Snacken! Hübsch...
Ja, un smeckt hett uns dat upletzt allerbest, dit vergnööglich un ungewöhnlich Avendeten.