vun Anke Nissen

Bummeln — eenfach so rümbummeln —, kieken, wat een in de Mööt kümmt, Oogen wiet apen, ok mal stahn blieven, ik mag dat. Man, dat gifft Lüüd, de köönt nich eenfach so rümbummeln, wenn se in en frömd Stadt sünd — — nee, de mütt jümmers in enen Plaan kieken. Kortens weer ik mit twee vun so'n Planenkiekers in Helsinki.

Ik freu mi an den Sünnenschien, de över Hüüs un Straten lüüch, an de Lüüd, de hierhen un dorhen jachtern, an de bunten Farven, an de susen Autos — över allens kunn ik jümmers mal wedder den witten Dom rutluschern sehen un ünnen — an't End vun de Straat — glüüster Water in de Sünn — bestimmt de Haben, so dach ik. Mien leef Mann un Fründin Rebecca keken in de Tiet in ehren Stadtplaan.

"Nu kumm mal her un kiek, wo du graad steihst!" reep Rebecca, un denn wies se up en Stratenschild un denn up ehren Plaan: "Kiek, dor is disse Straat, un hier is de anner Straat un hier staht wi." —— Tja...
Later wullen wi na den Felsendom. Wi stegen in de Stratenbahn Nr. 3 un föhren denn heel vergnöögt los. Ik keek ut't Finster , sehg dit un dat — Rebecca keek in ehren Plaan. "Oh," sä ik, "jüst sünd wi an den Felsendom vörbi föhrt. Wi mütt de nächst Haltestell rut"
"Tüünkraam!" fohr Rebecca dormank, "du kannst em nich sehen hebben. De Dom liggt na mienen Plaan up de anner Siet.'' —— Hm...
Na'n Tiet reep se: "Nächste mütt wi utstiegen!"
Wi also rut, man keen Dom to sehen. Natüürlich nich!
Wedder wörr de Plaan studeert. Ditmal hett ok mien leef Mann flietig rinkeken. Un denn lepen wi krüüz un queer, dörch Straten un Parks un kemen an't End an — nee nich bi den Dom, nee, nu weern wi bi dat Sibelius-Denkmal.

Ok schöön. En fein Denkmal! As luter sülvern Orgelpiepen un doröver en wunnerschöön blaag Himmel mit witte Wulken, as rinmaalt. Miene beiden Mackers stünnen al wedder un — na ik mütt dat gor nich mehr seggen — se keken in den Plaan. Ik seet up enen Felsen un lach in mi rin. De beiden marken gor nich, dat üm se rüm vele, vele — beten wat lütte — Minschen rümwuseln, de all schlitzige Oogen harrn un utsehen, as harrn se en lütt Lachen in't Gesicht.

Ok as wi den Felsendom denn doch noch funnen hebbt, keken miene beiden in ehren Plaan.

Wenn ik dat hier so vertell, denn fallt mi in, as mien leef Mann un ik in Venedig weern, dor stünnen wi mal up een vun de malerisch Brücken. Ik lehn an't Brückengelänner un bewunner disse schöne, olle Stadt. Mien leef Mann aver steek sien Nääs in sienen Stadtplaan, dreih sik mal so rüm, mal wedder anners, denn dreih he sienen Plaan mal so rüm, denn wedder anners, toletzt keem he na mi ran un fraag heel verbiestert:
"Nu kiek doch blots mal, hier is en Brüüch un dor is en Brüüch und dor achter is al wedder een — up welk Brüüch staht wi denn nu?"
"Is doch egaal", heff ik em begööscht. "Kiek eenfach üm Di rüm un freu Di."

In St. Petersburg hebbt miene beiden Planenkieker sogoor ünnen in de Metro stahn un up ehren Plaan versöcht to entziffern — se müssen mit veel Möh de Bookstaven verglieken; denn lesen kunnen se de kyrillische Schrift ja nich — wat wi nu wohl up de richtige Station weern.
As wi denn up den Newskij-Prospekt mirrn mank vele, vele Minschen rümbummeln un nachtens Klock 12°° — mööd vun't vele Kieken — wedder in uns Hotel wullen, dor lepen miene beiden düchtigen Kortenleser in de verkehrt Richt. Eerst as ik to'n drütten Mal — un nu denn doch wat nadrücklich — sä:
"Kinner, wi loopt in de falsch Richt. Dor vörn lüücht de güllen, spitzig Torm vun de Admiralität. Dor is dat End vun'n Newskij-Prospekt. Uns Hotel aver steiht akkurat an dat anner End vun disse brede Prachtstraat."
Mien beiden Planenkieker keken en beten benaut in ehren Plan, dreihen eerst sik un denn den Plaan hen un her — man denn nehmen se endlich de richtig Richt. — Blots, de Newskij-Prospekt, disse brede Prachtstraat vun St. Petersburg is fiev (!) Kilometer lang. —— Naja!