Theater mit de Post

vun K.-H. Nissen

Letzt geev dat as Bispill en Stück, dat is al recht wat olt. Ene junge Fru, Christel heet se, de singt ". . . denn bei der Post geht's nicht so schnell." As ik al seggt heff, dat Stück is olt, man stimmen deit dat jümmers noch — dat mit de Post, meen ik, dat dat nich so snell gahn deit. Männichmal geiht ok gor nix.

Mal is "miene" Postfiliale — so heet de nu woll — dicht wegen Versammlung. Dat annermal staht all uns Postbüdels up den Markt rüm un bringt uns kene Breve an't Huus. Un wat nützt dat an'n End? Wohrschienlich nix. Uns lütte nette Postfru, de nu al vele Johren all de Breve un Zeitungen in unsen Kassen smieten deit, weer ganz benaut. Se wüß nich, wo't wieder geiht. Se wüß nich, wat se in unsen Bezirk blieven dörv, man se wüß, dat se in Tokunft ok Pakete mitnehmen mütt.

Bi mi hett sik nu wat ännert.
Dor stünn ik nu wedder vör de Döör vun uns lütte Postfiliale, keen vun de fründlichen Schalterlüüd, de dor sünst sitten, weer to sehen. Allens weer wedder mal dicht, den ganzen Dag lang, wegen en Tohoopsitten vun all de Postlüüd.
Un dor harr ik de Nääs vull. Ik bün fremd gahn. Ik bün utwannert, ik bün över de Grenz gahn, rut ut Lübeck to de Navers. Dat warr ik nu jümmers so maken, wenn ik mal enen Breef afschicken will. Wenn! ——— Ik warr mi dat nu överleggen, wat ik nich doch faxen un mailen lehr. Anneke kann dat al lang un nu kiek ik ehr dat af.
"Dat is doch keen Tostand", heff ik schimpt, as ik vun dat "Utland" trüchkeem, "disse Post, de kannst du doch mit Toll Collect in enen Pott smieten."
"Du büst ungerecht", kreeg ik to hören, "so slecht is Toll Collect nu ok wedder nich."