Vun Flaute na Storm — un nu?

En Afreken mit 60 Johr Finanzpolitik. Vun Heinz Rehn

De Fröhjohrswind strook lau över dat Land. De Trümmer vun den Krieg weer'n to'n gröttsten Deel wegrüümt. De Wirtschaftsmöhl fung an sik langsam to dreih'n. Fabriken worrn instand sett, Wohn- un Hochhüüs hochtroggen un Schepen buut. Dat Handwark harr düchtig to doon, de Industrie maak gode Gewinne. Mehr un mehr Autos stunn'n op de Straten. De Flügel vun de Wirtschaftsmöhl worrn vun Dag to Dag rascher un lepen recht een paar Johr as för dull. De Zeitungen schreben vun een Wirtschaftswunner un överslogen sik, wenn dat gell, alls dat, wat de Menschen in de Johrn op de Been stellt harrn, to löben.
Doch unverwohrn's lätt de Wind na, un de Flögel dreih'n sik wat langsamer. De Märkte weern satt.
"Wir müssen maßhalten", sään de Kanzler un de Volksvertreter to dat Volk, un grepen sülbst düchtig in de Staatskass.

De Tied gung in't Land. De frische Wind wull nich kaam'n. De Flögel vun de Wirtschaftsmöhl scheppern wat still vör sik hen.
"Wi mööt Schulden maken", sä Minister Plisch, he harr dat Leiht vun de Wirtschaft in de Hand. "Ole Maschien'n rut, niede rinn, hier wat umbuun, dor wat Frisches op de Been stell'n. Denn stiggt de Umsatz, dat bringt Stüern, un dat Land kummt wedder op gesunne Fööt." —
"Dat is de Gedanke", sä Minister Plum, he wär för de Finanzen toständig un geev mit vulle Hann'n dat Geld ut, dat he nich harr.
"Dat is een Ding", sä ool Henry, greep na den Köömbuddel un sä: "Suupt, Lüüd, suupt, denn stiggt de Umsatz! Stiggt de Umsatz, stiegt de Stüern un de Staat hett mehr Geld. Hett de Staat mehr Geld, kriegt wi mehr Rente, un denn könnt wi noch mehr supen. Suupt, Lüüd, suupt, dat alleen bringt de Wirschaft wedder na boven!"
Un richtig, de Wirschaftsmöhl kääm wedder op Tour'n. De Wirtschaftsbosse lachen, de Gewinne översloog'n sik, de Stüern sprudeln.

Blots, dat in gode Tieden de Schulden ok wedder torügg betohlt warrn mööt, wenn de Huushalt för de Duer op gesunne Fööt stohn schall, doran worr nich dacht. Nee, de Verwaltung worr grötter, de Gehälter vun de Beamten stegen kräftig, de Diäten maken een düchtigen Satz na boven un de lütte Mann in de Fabrik kämpf um twee Groschen mehr an Stunn'nlohn.
Keem de Wirtschaft aver mol wedder in't Stottern, worrn mehr Schulden maakt. Dat weer dat Rezept vun Güstern, also weer dat vundaag ok good.

Männich Woohl gung in't Land, de Regerungen wesseln. De, de in de Sesseln seten, wull'n ümmer dat Beste. De de annern wull'n alls beter maken. Blot in een Saak weern se sik na jede Woohl eenig: Se wull'n mehr Geld un lang'n alltohoop düchtig in de Staatskass.
De Tied gung ehr'n Gang. De Wirtschaftsmöhl aver all gnarr düchtig in't Getriebe. De Kampf um den Markt worr grötter, niede Technik brooch de ersten Arbeitslüüd um Lohn un Brot. De Zinslast för de Schulden fung an to drücken, un de Subventionsgeier, de Bosse vun Industrie un Banken brochen veel Geld buten Lands, wat dor betere Gewinne to maken weern.
Johr um Johr mussen mehr Schulden maakt warrn, um de Löcker in den Huushalt to stoppen.

Denn kääm de Dag, as dat Land op anner Siet vun de Elv in sik tohoop brook. Dor is billig wat to kriegen, dachen de hogen Herrn un sään: "Dat sünd uns Bröder, dor mööt wi hölpen." Un dormit weer dat Schuldenfatt randvull. De Staatskass stimm vörn un achtern nich mehr.
Een Storm huul över dat Land un sung: Lüüd, kaamt to Besinn, bringt de Finanzen in't Lot. De Technik un dat Wirtschaftswunner wiest sik nu vun de düstere Siet. Ümmer mehr Werke, groot un lütt driebt in de Pleite oder ward mit Absicht in den Konkurs stüert. Dorför steekt sik de Herrn, de Manager, veele Miljon in de Tasch un de Arbeitslüüd ward för een Handgeld op de Straat schickt. De Millionäre ward mehr, de Armut ward grötter.
Doch de Storm huul sien Leed umsonst. Grootmanns denken läät de Herrn, de dat Regeerungsleiht in de Hand harrn, över de Wolken sweben. Nu wo dat Land nich mehr deelt weer, schull ok de ole Hauptstadt in nieden Glanz strohl'n.
Dat kost wedder veel Geld, dat se nich harrn, un dat brooch dat Schuldenfatt to'n överlopen.

Nu as ok de hogen Herrn begrepen, dat se de Schuldenbarg övern Kopp wussen weer, muß ok een Schuldigen her. Een Doktor Negenmolkloog na den annern geev sien Weten to'n besten. Dorbi wies man ümmer vun boven op de Etasch ünner sik, bit man ganz ünnen ankeem. Nich de Herrn, de gewissenlos Johr um Johr mehr Schulden maakt harrn, un nich de Bosse, de dat Geld butenlands broocht hebbt, ok nich de grote Eierkopp mit den Schööf vun Leerloopbeamte harr de Schuld, dat an all de Ecken un Kanten dat nödige Geld fehl. Nee, de lütte Mann weer dat Übel, dat den Staat un de Wirtschaft in't Slingern broocht hett. He verdeen toveel, kreeg toveel Urlaub un speel toveel krank. Dat weer een Last, de keen Wirtschaft drägen kunn. Nu harr man den Schülligen un de schull dat nu mit alle Macht an't Fell gohn.
Togliek keem Affären vun Parteibosse an't Daglicht. Schietige Wäsch worr wuschen. Jeder wies mit den Finger op den annern. Blots as dat um de Diäten gung, weern se sik wedder eenig: Wi bruuk mehr Geld. Dat is uns Recht, dat seggt de Gesetze, —— de wi uns sülbst an de Verfassung vorbi torechtschostert hebbt.
De nödige Arbeit för dat Land aver bleev ligg'n, hier worr een beten flickschostert, dor een beten övermoolt, mehr Tied weer nich.
Nu is dat wedder Fröhjahr. De Storm huult över Land und singt sien Leed: Lüüd, kaamt to Besinn! Laat af vun jüm Dünkel un Recht wedder Recht warrn, dat för jeden gelt. Egaal op rechts oder links, jüm all, de sik sülbst de fürstliche Gehälter toschanzt hebbt, un jüm Bosse vun de Wirtschaft, spaart endlich bi sik sülbst un geevt een Bispill. Goht jüm vöran, ward ok de lütte Mann sien Last drägen, de nödig is. Denn sonst is Fierobend, un dat Volk sitt an End mol wedder op de Schöörn, de de Herrn in süm Unverstand mootwillig tweismeten hebbt.