Reken

vun Karl-H.Nissen

As ik anfüng, na School to gahn, dor harr ik enen Ränzel un en Brot-Tasch un ok enen Turnbüdel. Wi hebbt lehrnt Bookstaben to schrieben un Tallen. Un wi müssen ok reken, so een un een tosamentellen, un denn twee mal twee utreken, un dat wörr jümmer mehr un mehr. Dat geev Tieden, dor harrn wi keen Böker, keen Schoolböker. Wat hett de Schoolmeister uns quält mit Koppreken. Schaadt hett uns dat nich, ik kann dat hüüt noch ganz goot.

Vele Johren later harrn wi denn so en Reken-Maschin mit lütte Hebel an un en Kurbel. Noch later keem de elektrisch Maschin, wat weer de swoor un luut. Ok mit den Rekenschuver kunnen wi ümgahn. Un denn geev dat de Taschenrekner! Dor weet hüüt al lütte Kinner mit Bescheed. Un nu hebbt wi de Computer.

Över al so 'n Saken hebbt wi letzt mit Korl snackt. He hett mi fraagt:
"Kennst du di mit Nullen ut?"
"Welke Oort Nullen meenst du?" wull ik weten.
Korl grien "Ik meen de richtigen, de runnen. Woveel Nullen hett denn ene Milliarde? Segg mal."
"Is doch klor, negen Nullen."
"Ja, dat is richtig. Ene Een mit negen Nullen, dat is ene Milliarde. Nu paß up. Stell Di mal vör, du hest enen Unkel in Amerika, so 'n rieken. Ik weet, de gifft dat nich mehr. Avers stell Di dat mal vör. Vun den arvst du ene Milliarde Euro. Du dörvst jeden Dag teihndusend Euro utgeven. Nich mehr, dat is Beding. Un du giffst denn elkeen Dag de teihndusend Euro ut. Un nu fraag ik di, wo lang kümmst du mit de Milliarde ut?"

Man, dor seet ik doch in de Kniep, dor hett mi dat Koppreken glatt in 'n Stich laten.
"Ik help di," sä Korl, "dat langt för 274 Johr."
Oha, mi bleev meist de Luft weg. 274 Johr kann ik elkeen Dag teihndusend Eure utgeven, solang reckt ene Milliarde!
"Kiek mal," Korl weer nu richtig in Fohrt, "en Bank hett 2,8 Milliarden Schulden un nu betahlt se jeden Dag teihndusend Euro trüch, denn duurt dat 767 Johr. Un nu lees dat Blatt un höör de Narichten, dat geiht dor doch üm Milliardenden, jümmer mehr, jümmer mehr. Sogoor vun Billionen steiht dor wat. Dat is en Een mit twölf Nullen.

Un nu denkt mal an Juuch Enkelkinner un de Urenkel un de Ururenkel un ..."
"Höör up, höör up," reep Anneke, "mi warrt ganz swatt vör de Oogen."

Un denn seten wi üm den Disch, un hebbt an uns Enkelkinner dacht — un an all de Nullen.