Arundhati Roy
Schadden in'n Steen

De indische Schriftstellersch Arundhati Roy seggt ehr Menen to den drauhen Atomkrieg twüschen Indien un Pakistan

Jüst nu verswinndt de Diplomaten un Touristen, wieldeß de Journalisten ut Europa un Amerika in ganze Koppeln ankaamt. Mennig vun jüm sünd in't Hotel Imperial in Delhi ünnerbracht. Veel ropt mi an: Woso sünd Se jümmer noch dor? Warüm hebbt Se nich de Stadt verlaten? Hollt Se een Atomkrieg nich för mööglich?

Ja, wiß, avers wohen schall ik gahn? Wenn ik weggah un alle Frünnen, alle Hüüs, de Hunnen, Katteker un Vagels, allens, wat ik kenn un leev, verbrennt warrt — woans schall ik denn wiederleven? Wokeen schall ik leven un wokeen warrt mi leven? Welk Sellschap warrt mi willkamen heten as de Wildfang, de ik hier tohuus ween dröff?

Wi hebbt beslaten, dat wi alle hier blifft. Wi sünd tosamenrückt, wi erkennt, wo dull wi us leev hebbt, un wi denkt an de Schann, nu, in düssen Oogenblick to starven. Wi wüllt leven, normaal leven, ok wenn dat Gruun bilütten de Norm worrn is. Wieldeß wi op Regen, op Football, op Gerechtigkeit töövt, sabbelt ole Generaln un junge, ophisste Telewischenkommentatoorn över atomare Kapazitäten för eerste un tweete Slääg, as güng dat üm een vergnööglich Speel.

Min Frünnen un ik diskereert över Prophecy, den Film över Hiroshima un Nagasaki, över de Doden, de in't Water mit'e Drift henfleet, över de, de an't Leven bleven, avers Huut un Hoor verlaren hebbt. Wi erinnert us an den Mann, de bloots noch een Schadden in'n Steen weer, un stellt us vör, wat wi sülvst to Placken warrt op de Stopen vun uns Huus.

Min Mann hett een Book över Bööm in'e Maak. In een Kapittel beschrifft he den Blötenstuff vun'e Fiegen un de Wöpsen, de flietig mit de Befruchtung togang sünd. Dat gifft binah dusend ünnerscheedliche Fiegenwöpsen. Se warrn alle vernicht, jüst as min Mann un sin Book.

Een leve Frünnin, de gegen den Staudamm in't Narmadatal stried, is in'n Hungerstreik treden. Se un de annern, de ehr Bispill nadaat, warrn dagdääglich swacker un flauer. Se protesteert, wiedat de Regeern för den Staudamm Scholen plattmaakt, Woolden afholt un de Minschen ut jümehr Dörpen verjagt. De Hungerstreik is een Teken vun'n Gloven un vun Kraasch. Gegen een Regeern, de sik an een verkamen, wööste Welt wennt hett.

Terroristen hebbt de Macht, een Atoomkrieg ruttofeddern, wieldeß Gewaltfrieheit bloots Verachtung aarnt. Verdrieven, Enteignen, Hunger, Armoot, Krankheit — kannst jüm noch finnen, in zynische Comics. Meddewiel predigt de Gesandten vun'e Anti-Terror-Koalischoon "Trüchhöllernheit". Tony Blair mahnt to'n Freden — und verköfft achterrüchs Waffen an Indien un an Pakistan.

De letzte Fraag, de jedeen Journalist stellt, is jümmers desülvige: "Schrifft Se een nieges Book?" Düsse Fraag is een Spiet. Een nieges Book? Wieldeß de Monster, de düsse Welt regeert, Musik, Kunst, Architektur, Literatur un de hele minschliche Zivilisaschoon mit Fööt tredt, schall ik een nieges Book schrieven? Welk Sinn hett nu noch een Book? Dat is jüst dat, wat Atomwaffen anricht, wat se nu würklich insett warrn orrer nich: Se verletzt allens Minschliche, se ännert den Sinn vun't Leven. Warüm hebbt wi Gedüür mit düsse Waffen? Warüm düllt wi de Mannslüüd, de mit ehr Atomwaffen de ganze Minschheit erpresst?