Goden Rutsch!

vun Gertrud Everding

Hüüt Nahmeddag heff ik mien Naversch op de Stroot sehn. Se harr Berliner Pannkoken in ehr Dasch, mit Eierlikür un ok mit Plummenmoos. Een "Berliner" weer ok mit Senf, aver wekker dat weer, dat wull se nich verraden. Ehr Kinner wullt to Besöök kamen, un tosamen wüürn se mit veel Spooß in't niege Johr rinfiern. Ach, wat harr se allens to vertellen!
Un as se weggung, reep se mi to: "Na, denn goden Rutsch alltohoop!"
"Ok goden Rutsch", anter ik un gung in den Laden, "Wiener Wörst" för mien Familje to'n Avend to käupen.

"Goden Rutsch", dach ik, hüüt is doch goor keen Glatties, wat schall dat — "Goden Rutsch"? Na, kann jo noch kamen, so as Hilligavend; man bloots nich op de Nees fallen.

De Snack hett mi aver keen Roh laten.
To Huus heff ik nakeken in mien klokes Book.

Rutsch kümmt von "Rosch", is Oltjiddisch un heet "Kopf" or "Anfang" — "Rosch ha-schanah" — jo, ok Jahresanfang. So stünn dat dor.

De Hebräer hefft aver meist doch seggt: "Schana tova" un de Jiddischen "a gut yor".
Do finn ik doch dat anner Bedüden, wat dor noch achteran stunn, beter. De Etymologen — de Woortwetenschapler — meent denn ok: "Rutsch" meent villicht ok "Reis" — jo — "Gode Reis". Dat schient mi richtig!

Na denn — Gode Reis in't Niege Johr all tosomen un veel Glück, leve Lüüt!