|
Männichmal hett se ehren egen Kopp, so as nu. Anneke streikt.
Nee, nich mit Trillerfleit un bunte West, dat nich. Se seggt ganz
eenfach:
"Dat höör ik mi nich mehr an", un se meent de
Narichten in't Radio un in't Fernsehen.
Un dat deit se ok nich.
"Alle Daag dode Vagels, un nich blots de, nee, ok levige Derten
kaamt in en Plastiktüüt. Gräsig. —
Alle Daag fleegt enerwegens Autos in de Luft. Gräsig. —
Alle Daag sünd dor feine Lüüd to sehn, de uns vertellt,
dat nu allens beter warrt.
Alle Daag staht so'n Lüüd up de Trepp un laat sik fotografieren.
Un denn knipst sik de Fotografen un de Kameralüüd noch gegensietig.
Mütt ik mi dat ankieken? Wenn Sport is, so as Football, denn
wiest se uns, wo goot de annern dat köönt. Un denn dat Weder!
— Naja, dat is, as dat is.
Man, dat mütt doch ok mal gode Narichten geven. So as: Dor kaamt
wedder mehr Kinner up de Welt, orrer dor is een mit sien Geld utkamen,
orrer en grote Firma hett dusend Lüüd instellt ——.
So wat mütt dat dochgeven. Nee, dit kiek ik mi nich mehr an,
blots legen Kraam. Vörbi."
Dor is se ganz stief. Se kümmt avends eerst in de Stuuv, wenn
de Narichten vörbi sünd.
Un wat maak ik? Se kann doch nich rümlopen un hett vun nix en
Ahnung. Se mütt doch weten, wat in de Welt los is, nich?
Ik heff enen Weg funnen. Ik lees ehr morgens bi'n Fröhstück
wat vör, ut dat Blatt, so as dat bi Wilhelm Busch steiht:
"Er liest in der Kölnischen Zeitung
und teilt ihr das Nötige mit."
Dat klappt, so mit dat "Nödige". Ehrlich.
|
