Tschüs för nu! Juun Wiehnachtsmann!

Puh! Nu is de Wiehnachtstied endlich vörbi. Dorop eerstmal en depen Sluck ut de Buddel! Un denn Tschüs, leve Lüüd! — Wat? Ji denkt, de Wiehnachtstied fangt nu eerst an? De Wiehnachtsmann schall eerst kamen? Ho, ho, ho! Dor sünd ji op'n Holtweg, Lüüd! Kiekt juuch doch üm: Spekulatius un Leevkaken kriggst nich mehr, allens is wegputzt, Dannbööm un Misteln utverköfft. Wiehnachten is vörbi — för de Supermärkte, Koophüüs un Binnenstäder un för mi. Nu kümmt "twüschen de Johrn" bloots noch de Ümtuusch- un Geschenk-Goodschein-inlöös-Welle. Denn sünd de Koophüüs eerstmal lerrig, un dat grote Utfegen kann anfangen. Man so lang tööv ik nich. Ik maak al nu Fieravend. Vör Hilligavend, klaar. Dat Schenken övernehmt ji doch sülven. Ik heff min Job maakt. Den Wiehnachtsmann sin Job is nämli nich dat Schenken, sünnern dat Verköpen.

Ts, ts, is Se dat noch ni opfulln? Dat de Wiehnachtsmann gor keen Geschenke bringt? Woneem ik opduuk, kriggst nix schenkt, dor schast wat köpen. Ik bün sowat as'n Vertreter — vun Konsumgüterindustrie un Hannel. Un wohr di, wenn du nich köffst...! Böösaardige Lü nöömt mi ok den "Knecht vun'n Konsumterror", den "flietigsten Verköper vun Kommerz un Wegsmiet-Sellschap" orr "de unwiehnachtlichste Figuur, de di denken kannst". Ho, ho, ho, segg ik dor. Dat rüükt doch na Hoochverraat. Sünd dat etwa Konsumverweigerer? Spinner? Orr bloots de Povertee? Povertee is eentlich ok Hoochverraat. Anstännige Minschen hebbt Geld — un geevt dat ut. So mutt dat ween.

Dat gifft ja solk Unkloke, de mi to en kapitalistische Hassfiguur maken wüllt. Ik segg: Dat sünd allens bloots de, de sik nix leisten köönt! Dat Gerücht höllt sik ok taagnackig, dat ik, "Santa Claus", de rode Wiehnachtsmann, vun den Coca-Cola-Konzern erfunnen woor. Ho, ho, ho! Dat stimmt doch gor nich. De Nikolaus — wat min Prototyp weer — woor fröher al af un to mit rode Kledaasch afbillt. Man de Nikolaus, dat weer — ünner us seggt — en Waschlappen. So'n sachtmödigen Seelsorger, so'n weltfremden Hilligen mi Ideen in'n Kopp. Ik dorgegen stah merrn in de Welt, un in wat för een!

Na, man wat Coca-Cola is, dat stimmt schon, dat ik min vundagiges Utsehn ehr verdanken do. Nee, nich dat vele Coladrinken. Ik bün doch en vullsynthetische Kunstfiguur, ik warr nich dick vun't Coladrinken! Nee, maalt hebbt se mi: Haddon Sundblom, en Tekner vun Coca-Cola, hett mi 1931 "designt" — inclusive dat breedspurig-prollige Bierkutscher-Optreden un de grote Wampe in Coca-Cola-Rood. So, as ji mi vundaag seht, bün ik kumplett en Produkt vun den Kommerz. En Erfolgsmodell!!

Un Wiehnachten heff ik mi ja nu heel un deel ünner'n Nagel reten. Köönt ji juuch Wiehnachten noch ahn den roden Mann vörstelln? Nee? So is recht. Dat wull ik höörn. Blifft dor schöön bi, süss gifft't wat mit de Ruut!

Wat? Wokeen hett dor sungen "Freue dich, Christkind kommt bald"? Ho, ho, Hoochverraat! "Santa Claus is coming to town!" heet dat Wiehnachtsleed. Dat Wiehnachtsmannleed. Los, alle: "Santa Claus is coming to town!" To Noot ok noch "Jingle bells". Man vun't Christkind will ik nix höörn! Dat gifft mit de Rute!

Nee, ik heff ja gor nix gegen Konkurrenz, Kommerzfiguur, de ik bün; man dat Wiehnachtsfest höört mi to, dat is min Monopol! Liekso as bi Coca Cola. Op min Markt hett nüms anners wat verloren! Schon gor nich so'n Stackel vun Christkind. Pardon, dat müss mal seggt warrn.

Düsse Christkind-Anhänger, segg ik di, dat sünd de leegsten. Nix as Hippies, Konsumverweigerer, weltfremde Spinner. So as Nikolaus, de Bischop vun Myra, min Prototyp. De weer angeevlich ok so een. Man nu hebbt se em lang entsorgt. Dat Christkind! Ha! De reine Povertee! In en Stall to Welt kamen! Wat köönt sik solk Lü schon leisten? Dor is sogoor Reklame doch rutsmeten Geld. De sünd graadto unanstännig pover. Pack. Döögt nix. Düt Christkind hangt de Rook vun'n Stall in de Kledaasch — de "Stallgeruch" sotoseggen, ho, ho, ho! —, dat kriggst dor nich rut. Nee, anstännige Lü hebbt Geld, segg ik di. Un geevt dat ut.

Puh, nu mutt ik eerstmal en deepen Sluck Cola hebben! Nee, beter Beer. — Ah! Deit good. Woneem weer ik stahn bleven? Ah ja.

Also dat Christkind, dat dösige: Fröher weer dat doch würklich mal dat Logo vun't Wiehnachtsfest. Ja, würklich! Idiotisch, nich? Natüürlich kunn dat keen Karriere maken. Dat Christkind steiht för den Stall; ik stah för den Konsumtempel. Dormit is doch allens klaar, nich? Kannst di en Footgängerzone vull Christkinner vörstelln, de Waren anpriest? Ha! Nix gegen Kinnerarbeit, avers dat Verköpen, dor lettst denn doch beter Profis ran. Orr kannst dat Christkind so eenfach in Schokolaad geten? Un em denn den Kopp afbieten? 'keen dat maakt, fritt ok lütte Kinner. Verköfft sik nich good: döögt nix. — Ik dorgegen bün en dör un dör profane Figuur, de ji lichtfarig opfreten un verdaun köönt. Millioonenfach passeert mi dat düsse Daag, un dat hett mi noch nienich wat daan. Ik bün nich doodtokriegen. En Erfolgsmodell.

Hach, ji meent, Wiehnachten is en Kinnerfest? Dor schull en Kind — dat Christkind — de Geschenke bringen? Ji Döösköpp, Wiehnachten is keen Kinnerfest. Dat geiht üm Wichtigeres. För jedeen Kind in Düütschland warrt in'n Dörsnitt för 340 € Geschenke to Wiehnachten köfft. In'n Dörsnitt! Also inclusive Babies un Huusholln, de bloots vun Hartz IV leevt, un all den Kröpelkraam! — Wat meent ji wohl, wat dor fiert warrt? Un wat meent ji, wokeen is glücklicher: Dat Kind, dat veel kriggt, dat, dat wenig kriggt, orr de Industrie, de dat Geld kriggt? Orr nüms?

Dat Christkind, segg ik juuch, is en Versager. En Flop, seggt wi ut de Weerschap dorto. Hett sik op den Markt nich hollen. Denn Wiehnachten is min Monopol! — Slimmer: Dat Christkind bedrauht dat Weerschapswassdom. Ho-ho-Hoochverraat! Düsse verdreihten Ideen vun Povertee un Goodween to de Armen, dat is subversiv! Dat bedrauht uns Weltordnung! Eentlich is dat meist terroristisch, nich? — Dorop en Sluck. Prost!

Na, to'n Glück hett dat vermaledeite Christkind hööchstens noch den Marktandeel vun Pepsi Cola. Coca Cola — äh, ik meen: de Wiehnachtsmann, also ik — krigg dat ok noch ganz ut de Welt. Schast sehn.

Poor Spinner seggt dorwegen, ik — Santa Claus — harr dat Christkind ümbröcht. De Wiehnachtsmann en Mörder? Ha! Heff ik villicht en Charakter? Ik heff doch bloots en Image. Un dat is keen Mörder-Image. Dat heff ik nich nödig. Ik treck bloots de Minschen ehr Gedanken af vun dat lästige Wiehnachtsfest hen na wichtigere Saken, na Waren, Gier un Nied, un se loopt mi alle na as den Rottenfänger un köfft, köfft, köfft! Dorwegen bün ik doch keen Mörder.

Man nu sünd eerstmal ji an de Reeg. Ik verlaat mi op juuch. Maakt schöön Müll. Allens, wat ik juuch verköff, is Müll: gegenwärtige un tokünftige. Ik bün de personifizeerte bunte Verpackung ahn Inholl, en Welt as anwassen Müllbarg. Un denn bekiekt juuch, wat de annere hett, un warrt schöön niedsch! Denn köfft ji neegst Maal mehr. Un de Laden löppt.

Ik maak so lang Foffteihn, man wi seht us wedder.

Bet neegsten September!

Ho, ho, hicks!

Juun Wiehnachtsmann.