Fiete Lüttenhus: Twee Fest-Riemels

Friedrich Schnoor (1879 — 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett op Platt Gedichten un Geschichten schreven un reziteert. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt.

Sien'n leewen plattdütschen Fründ
Hannes V.
as Dischred'
to'n Gebortsdag
an 23. September 1929
toeegent
von Friedrich Schnoor

Leewe Doom'n un Herrn!
Gleuwt mi dat to, de Lüüd de hebbt'n Splien!
Dor mokt se'n Leben von den'n Zeppelin
As weer'd wat Nees. — Vor 57 Johr
Flög öber Hamborg all en Storch sogor!
An den Dag grod, den wi hüüt schrieben doht.
He drög in'n Snobel 'n ganz lütten Moot.
En lütten Jung, as scheuner nie man sehn!
De lütte Kerl spaddel mit Arm un Been
Un meuk en Larm, wat harr de Jung förn Kehl!
He wull nich mit, doch hülp em dat nich veel.
De Storch suus hen mit unsen lütten Moot
Richtung St. Pauli, no de Balduinstroot.
Dor op en Huus stell he sick op't Dack,
Kreeg sien'n lütten Buttsche bi de Nack,
Un, hestnichsehn, in'n Schosteen mit em rin!
De Jung schree noch "Wat föllt denn di blot in!",
Dor leeg he all in'n grotes weekes Bett,
Bi em en Froo. — Süh, dat weer doch ganz nett.
Un as de Jung wör döfft un kreeg en'n Noom'n,
Nenn se em Hannes alltosoom'n.
As he nu grötter wör, un dat is klor,
n' Hamborger Jung wör he dor ganz un gor.
Speelbodenplatz un an de Hobenkant,
Dor weer uns Hannes öberall bekannt;
Op'n Heiligengeistfeld he sien Droken fier,
In'n Hoben op de Schuten he balancier,
Bi Zirkus Belli he keen Sünndag fehl,
He weer dorbi, wenn Kasper Unklook speel;
Doch keum de Froo denn mit ehrn Töller ran,
Verswunn uns' Hannes glieks as erste Mann.
Löt op de Stroot Pannkokenmusik sick heurn,
Hannes op Tüffeln danz dor mank de Göörn.
Ok mit de Jungs hett he oft mol sick haut;
Doch keumt ok vör, dat Hannes kreeg versohlt.
Sünst weer he düchtig un vun Hadden good,
Wörn echten Jung, St. Pauli in't Bloot!

Wat meenst du, Hannes, wenn dat noch so weer? —
Doch unse ool St. Pauli is nich mehr!
Un ook de Kinner wasst bilütten ran,
As man dat jo bi di hier sehn kann.
Dat Plattdütschsnacken hebbt de Lüüd verlehrt,
Veel leeber snackt se geel, wenn ok verkehrt.
As hüüt de Göörn weerst du as Jung all klook,
Un hest nich schoomt di, Platt to snacken ok.
Dorbi hest du dien Arbeit immer doon,
In dien Fabrik deist du op'n Posten stohn.
Un wenn de Jungn en Sook dor ward to swör,
Seggst du: "Ji Schietkerls, langt mi dat mol her!"
Wat se nich köönt, du bringst dat snell in't Lot,
Du büst noch'n Kerl von oolen Korn un Schrot!
Un hüüt fiert wi nu dien Geburtsdoogsfest!
Du hest uns loden hier as diene Gäst.
Wi sünd mit Freiden hier denn her ok komen
Un sitt so recht gemütlich nu tosomen,
Un unse Gläs de ward hier gornich leer;
All wedder steiht steiht hier 'n frische Runn' mit Beer.
Dat bruukt to gohn jo grod nich in'n Galopp,
Doch wenn ji köönt, denn stoht mol langsom op! —
Wi wünscht all' unsen Hannes, dat is klor,
Dat he so prall as hüüt bliew ümmerdor!
Dat em sien Kööm un Halbes noch smecken deit,
Wenn he mit 80 Johr spazieren geiht,
Un denn ok noch, wat he so fein hett rut,
Grod so as hüüt bien Danz sleiht achterut.
Dat he sien jugendliche Ort mög lang behollen
Un ümmer'n Jungkerl bliew un nie een ward von de Olln!
Mit düssen Wunsch wöllt wi de Gläs nu heben
Un dankt ok för alln's den Herrn in Heben.
Uns Geburtsdoogskind, uns Hannes de sall leben!
He leew
Hoch! Hoch! Hoch!

Prolog to de Stiftungsfier
vun'n "Vereen de Plattdütschen" v. 1902
(Mitgl. v.Allgem. Plattd. Verband. E.V.)
toegnt (verfot) vun Kamerod Friedrich Schnoor.

De vordreegnde Daam tred in Blomnmätnkostüm op, mit en'n lüttn Korf
mit de in dat Stück vorkomnde Blomn.

God'n Obend! Herrjeh! ick kom hier doch recht?
Dat weur mi doch sünst fotol!
Dor buten an de Kass' hett mi nämlich een seggt;
Wenn'k rinner wull hier in'n Sool,
Su'ck man den'n Gang grodut marschiern,
Denn keum'k vorn' grote Döhr,
Und so kom'k hier nu her.

'k heff nämlich öwerall vernohm'n
Wohen mien Weeg mi führt,
Dat hüt'n Vereen mit so'n dwatschen Nomn
Sien Stiftungsfest hier fiert.
Twee Johr, wenn man mi richdig seggt,
Sall he jo grod bestohn,
Und sowat jo geweuhnlich pleggt
Man fierlich to begohn.
Na teuw, wie heet he doch noch gliek —?
(Kurze Zeit besinnen)
Hüt Morgen wuss ick'd noch ——,
Hollstop! De Plattdütschen! So nennt he sick!
Nich wohr, so heet he doch?
Na jo, et klingt jo ok ganz nett,
Un as ick nu erfohrn
Dat he sick hett as Opgow sett:
Uns Modersprok to wohrn,
Dor dach ick denn bi mi ok; süh,
as echt Hamborger Deern!
Büst dor den'n Obend ok mit bi,
Brukst nich di to geneern!
Seh Hans ok letzt jo noch to Greth,
Ob slicht man oder fien!
Wo for so'n Sok tohop man steiht
War'st ok willkom'n sien.

Un deh, so wie man jetzt et süht,
Mi denn jo ok geling'n
Hier rintokom'n, Juch Plattdütsch hüt
Mien Glückwunsch dortobringn:
Nehmt hier, wenn ok de Gow nur kleen,
Un ok ut slichtn Hänn,
Dit Körfchen Blomn, ick bitt Juch scheun
As lütte Fründschaftsspenn!
Oh mög se, wo se to erkorn,
Juch denn in disse Stünn,
Juch Sok to'n Heil, uns all to'n Sporn,
Mien Wünsche nu verkünn!
(De Vordrägnde hewt bi jedn Vers de bedropnde Blom to Hööcht
un lett se, wenn desülwe sprokn, to Feutn falln.)

Mank all de Blomn as Königin
De "Roos" man deit erklärn.
So mög Juch stets as Höchstes sien:
Uns Modersprok to ehrn!

Bescheid'n as "Blau Veilchen" deit
Deep in'n Verborgn bläuhn,
Si rieklich Lohn dat man Juch beut:
Juch Hattenssook Gedeihn!

De "Fürblom", wiest ok all ehr Kleur,
Sall Juch denn ok vertelln:
Dat plattdütsch Wies un plattdütsch Weur
As Leewstes mög Juch gelln!

Ob ok beseiht mit Durnwark, dicht,
Ob glatt Juch Lebnsbohn;
Plattdütsch! mohnt dat "Vergissmeinnicht":
Stoht alltied to Juch Fohn!


As Slötl to de Himmelsport
Diss Blom man deit verkünn,
Mög to de Hattn man hinfort
Mit Plattdütsch Togang finn!

"Kamellenblom" gull alletied
As Wunnermedizin,
So mögt for nedderdütsche Lüd
De "ollnKamellen" sien!

Stiefmütterlich as plattdütsch Sprok
Verstött vun manchneen,
Mög'unner Juchen Schirm, uns Sprook
Jetzt wassen duppelt scheun!

De Kornbloom heet ok "Kaiserblom";
Eer Nom verrod et gliek:
Plattdütsch, hollt, wat ok mag kom'n;
To Kaiser un to Riek!


As twüschen ewg'en Iis un Snee,
Hoch op de Bergesheuhn,
De Opgow de eer worden, tro',
De "Alpenveilchen" bleuhn,
So mög, wenn eenst ok mol Gefohr
Juch, Hattnsok sull drohn.
Uns'Modersprok denn ümmerdor
Fast wie dit Blömken stohn!
As sien Beschirmer ober mög
Alltied denn de "Vereen
De Plattdütschen"
In true Pleg bleuhn, wass'n un gedeihn!

Friedrich Schnoor
Hamborg 1904
Abschrift von Original Handschrift
Freddy Schnoor 2017