Wees fief Minuten still
13. Oktober

Jesus sä to sin Jüngers: De Aarn is groot, avers de Arbeitslü sünd man bloots wenig. Dorüm biddt den Herrn vun de Aarn, dat he mehr Arbeitslü in sin Aarn schicken much.

Matthäus 9, 37-38

Hebbt wi nich veel to sülvstverständlich de Narichten ut de Bläder un Karkenbläder to Kenntnis nahmen? So, as güng us dat nix an? De Nawuss an Theologen is minn. De Diakonissenhüüs truert, wieldat sik meist keen Süstern mehr mellt. Wi schullertuckt denn mit Beduern; op de Fraag na uns Söhns un Döchter wiekt wi ut un wiest op uns familiäre un finanzielle Laag hen: se mööt verdenen, de annern Kinner töövt op de Lohntüüt vun de öllern Verdeeners. Wokeen dat Problem so gau bikant feegt un so sülvstverständlich meent, he kunn sik ut de Affäre trecken, de beedt nich. Op jeden Fall beedt he nich düt Gebeed, dat Jesus vun us verlangt. Un solang wi nich düt Gebeed: "Herr, schick Arbeitslü in din Aarn!" würklich beden doot un Gott instannig düt Anliggen vördraagt, em reinweg dormit bedrängt, — solang wi bloots intresseerte Tokiekers sünd, as Reporters in de Brandnacht, ahn dat wi sülven löschen, bargen un dat Unheil afwennen doot — so lange sünd wi mit uns egen Glovensseil as dat Fleegtüüch, dat op lange Rullbahn liekers keen Wind nich ünner de Flünken kreeg. Dat geiht nich hooch. Wi sünd ahn Bewegen. Gott will bi so'n Gebeed mit us sülvst wat beschicken: Gott schickt us sülvst in de Aarn. Dat warrt ok hööchste Tied, dat wi us schicken laat.