Fiern wi Oornfest un Weddervereinigen 2010?

vun Rudi Witzke



Dröögde. Bild: Stefan Kühn/Wikimedia Commons


Kalahari. Bild: Elmar Thiel /Wikimedia Commons


Hoochwater an de Neiße. Bild: Südstädter/Wikimedia Commons


Bild: Matilda/Wikimedia Commons

Biller spreken uns an. Se hebbt de Överschrifft „Wi fiern Feste“. Ik seih de Wööst un Dröögde vun dat döstig Land. Un denn kümmt dat Wader un is nicht to hollen. De lütte Deern erlevt den Dag morgen woll nich. Un as ehr geiht dat Millionen. De Hunger geiht üm up uns Welt. Un annerswo stoppt se de Gören Bic Macs rin, dat se fett warden as een Pölk.

Woans willst bi Hunger orrer Freten, Dürr orrer Flauten een Fest fiern? Gott danken, för de gaude Oorn? Wo nix to bieten orrer nix fien naug is? Orrer doch?


Kaviar. Bild: Charles Haynes/Wikimedia Commons

För een Kaviar-Ei, smückt mit Schlackermaschü? Villicht in Eigeel matschte Trüffel?

Ach ne, nich jammern! Wi dankt villicht för de schöne Fohrt dörch dat geel bläuhende Ostholsteen un den Ruuch na Honnig. Rapsfeller smücken uns Land. Un wat weern wi froh, as de Wetenschopler dat Rapsöl gaud smackig för uns Minschen maakt harrn! Nu kunn keen Hunger uns wat. So kunn een denken.

De Rapsbuur schütt dat utpresste Rapsöl mengelerrt mit koort hackten Mais in Gäärmaschienen. Mit Pressen håålt hei dat Öl rut, un dat Gas för sien Gasauto un den Traktor ward upfungen. Dat is de niege Oorn vun’n Acker, wo ok Weiten orrer Kartüffel wassen kunnen un so, recht verdeilt, Hunger up de Welt minnern.

Woso Raps in letzte Tiet jümmer weniger to Eten un Drinken tellt ward, dat wunnert mi schoon. Siet vele hunnert Johr gifft de Acker de Buurnsipp B. in Bekenholt bi Lüneborg allens, wat wi Minschen to’t Leven nöödig hebbt. Dor geev dat Käuh un Swien, Häuhner un Anten, Weiten un Haber, Zuckerröven un Wrucken. Dor krieg ik nu mit, dat hei all sien Veih un düren Landmaschienen verköfft hett und mit enen Naver, de sienen Buurnstand ok so minnacht, bloots noch Raps för Drievstoffe un Gas anbuut un an de groten Ölwarke levert. Un neegst Johr wedder Raps und denn Raps, Raps... Mit weniger Lüüd, weniger Arbeid verdeint se nu miehr. Wenn de denn ok Oornfest fiern, denn ist dat för mi gottloos Æwelreden. Dat Auto bedankt sik för dat schööne Öl? Dat laavt Gott?

Un wat stellt se mit unsen Weiten an? Glööv man nich, dat de to Broot ward. Veihfudder, da güng ja noch an. Presst aver kannst dormit en E-Werk füren. Weiten verbrennen, wo so veel Minschen Hungers starven?

Luther hett seggt: „Wo selig weer de Buur, wenn se ehr Gaudes wies warden.“


Bild: Hinrich/Wikimedia Commons


Bild: Beat von Stein/Wikimedia Commons

Ik sitt vör mien Pellkartüffel un fier mien Kartüffelfest. Dat is een groot Oornfest. An’n 100. Dag vun’t Johr warden lütte Kartüffel in die Ierd legt und pleegt. Wenn de Oornmaschien denn in’n Harvst röverföhrt, denn lacht mi dat Hart. As Parlen kaamt de niegen Kartüffel ut de Ierd. Un wenn all Leckerien verswünnen un ik harr naug vun de runden Früücht, so wöör ik Gott över alles laven, dat hei mi satt maakt.

Bruukt ok keen Matjes-Hiering dortau sien.

Wi kriegt dat hen, dat wi mit so’n niege Transall en Haubitz na Kabul fleigen. Wi kriegt dat trecht, den Victoria-See in Afrika leertofischen, de Swatten vör de Nees den Victoria-Boors weg. De hungern,verhungern, wi schlampampen.

Woans wi wedder up den rechten Padd kaamt, is nich so licht. Fasten müßt Plicht warden. Dat kunn de Köpp kloor maken för de Saken, de wi up de Reig bringen mütt

Is noch wat an’n 3. Oktober?


Bundesarchiv, Bild 183-1990-1003-400/Grimm, Peer/CC-BY-SA

Deutsche Einheit 3.Oktober 1990 vör den Reichstag –

Wat hebbt wi jault all de Tiet, dat dörch den Düvelskrieg Düütschland in twei Deile deilt wöör! Wo hebbt wi mitföhlt mit uns Landslüüd! De müßten dat Muul hollen. Se kunnen nich wegföhren in de wiede Welt, as se woll wullen. De Stasi weer överall un de Kaschotts weeren vull „Landesverrader“. Minschen wöörn an de Muur dootschoten.

Uns kemen denn vör Freud Tranen in de Ogen, as na lange Tiet de Grenz wegkeem.

„Wi willn sien een eenzig Volk vun Bräudern,
in keen Noot uns trennen un Gefohr.
Wi willen frie sien as de Vadders weeren,
ehrder den Doot, as in de Knechtschop leven.
Wi willn truun up den höchsten Gott
un uns nich bang maken laten vun de Macht vun Minschen.“

Nu hebbt wi Minschen wohrhaft slechte Eegenoorten. Dat sünd Vergeten, Undankborkeit un Ruppigkeit. Wi kaamt nich trecht mit Gott sien Wiespahls. Ok nich mit dissen:

„Du schast nie op annere Minschen rümtrampeln,
as wenn se Schiet weern.
All hebbt sei ehr Leven vun mi,
un wokeen ehm dat
wechnehmen will, kriggt dat mit mi to daun.“

Wenn een de „Bundestagsdebatte“ poor Stunnen höört hett, denn müßt glöven, wi sünd een Volk vun Leigners un Bedreiger un Stinkstefels. De bölkt sik an, as wullen se sik ümbringen. För elkeen is allens Schiet, wat de anner will. Hei is en klauken Kierl, sei ist wat damlich. Morgen annersrüm! — Un dat Indeilen in Ossis un Wessis is ok noch nich to Enn.

Un dor merrenmang kriegt se sik vunwegen een grote Sorg in de Wull: De Armautsgrenz! Wo liggt dei?

Hier nich! Heinrich Zille hett en anner Tiet teikent.

Villicht denn so?


Anstahn 1947. Bundsarchiv

Dor müßten wi för Steckröven anstahn. För Broot stoppelten de Fruuns un Kinner Åhren, mahlten dat in ok Koffiemöhlen un harrn so „Mehl“ för dat däglich Broot. In de Hungerwinter 1946 bit 1948 stürven twei Millionen Flüchtlinge.

Aver sülfst dor is de Armautsgrenz nich. Kriegen wi dat noch hen mit disse Unrauh stiften Grenz?


DDR-Grenzsuldaten


Bundsgrenzschutz. Bundesarchiv, B 145 Bild-F075997-0011/Wegmann, Ludwig/CC-BY-SA

Denn keem de kole Krieg över uns. De NVA un de Bundswehr weern wohrhaftig keen Teiken vun Tosamenhören. Wenn an de Lännerscheid gegenöver vun en Grenzsuldaten ut de DDR stünnst, kein teihn Meter vun di af, denn keek de dörch di dörch, as wenn du Gifft weerst. An 900 Dütsche hebbt de DDR-Grenzsuldaten dootschoten, as de na’n Westen wulln. In de Frieheit!! Weg vun de Stasi-Spitzel!!

Un na een Minschenleven vun Stasi un Iesern Vörhang verswünn de Grenz.

Un nu? Wat seggt de Lüüd na de bejubelt Wenn? Jaulen un Klågen in Oost un West liekers jümmertau! In Klausdörp in Vörpommern harrn se all üm 1995 vun den SOLI-Bidraag vör Cashagen in Holsteen Börgerstiege un duppelt brennte Teigeln un hoge Bågenlampen dicht an dicht. Aver se wulln ehren Andeil för ehr Huusfront nich tahlen. „Dat mutt de Staat maken!“ födderten se.

Dat Lamenteeren nöhm un nümmt kein Enn. Dor jault se uns nu wedder wat vun de gauden Tieden in de DDR vör.

„Stasi un satt un en Dack övern Kopp,
Kita för de Blagen un Arbeid,
de nich recht wat bröchte,
sünd beder as Frieheit.“

Is de Armautsgrenz in’n Brägen, dor, wo de Lüüd blind sünd för all dat, wat in 20 Johr sik ännert hett? Du rullst up de Autobahn 20 na Osten un överall wat buut, sünd se dormit trecht, denn putzen se Land un Hüüs. Kiek di bloots Zingst an. Dat kennst nich wedder. —— Un Lännergrenzen gifft nicht miehr.

Ja, wenn dat so meinst! Dat is wat anners.

Un in mi schall disse Freud an dat Tosamenkåmen wassen? Ja! Natüürlich is dat Stöhnen ok allens wedder överdreven un en Unoort vun uns Minschen: De Minschen in Düütschland leevt slecht un recht un gaud in Oost un West liek gaud, welk an de Elbchausee in Hamborg, de annern an’n Frankendamm in Stråålsund. Dat weer so, dat blifft so, welk levt in Zwickau un anner in Konstanz, een in wat grötter Hüüs, annre in en lütte Wahnung vun 38 qm, nau so, as wi anfungen hebbt in de Dörpstraat 5a mit 2 lütte Kinner.

Wenn dat mit de Armoot de Wohrheit weer, kunn ik nich wiederschrieven… Is dat aver nich. Die Minschen sünd nich arm an Hab un Gaut.

De Minschen sünd arm in ehr Harten.

Dor maakt sik Afgunst breid, dor ward elkeen daalbrüllt, de vörsleit, dat sick Minschen bistahn kunnen, de Jungen un de Olen, de Olen un de Jungen. Dat hett en kathoolsche Preister vör Johren up sien Eck vörslaan un all maken mit.

Bloots noch 2 vun hunnert junge Lüüd kriegt keen Schaulafsluss hen.

Wenn dat so is, denn gifft dat vele Freuden, den Weddervereinigungsdag to fiern.


„De Muur föllt!“

De Muur föllt. Wi sünd wedder tosamen. Un dat fiert wi. Basta!

Alles anner weer een Armautstüügnis. Seggt wi noch maal mit Maut un Dank tosamen:

„Wi willn sien een eenzig Volk vun Bräudern,
in keen Noot uns trennen un Gefohr.
Wi willen frie sien as de Vadders weeren,
ehrder den Doot, as in de Knechtschop leven
Wi willn truun up den höchsten Gott
un uns nich bang maken laten vun de Macht vun Minschen.“

Un dat leven, elkeen Dag dörch Daun un Bistahn.

Un vergeet wi de an 800 Doden nich!


Gedenksteed för Mueropper, Berlin-Steglitz. Bild: Andreas Praefcke/Wikimedia Commons


3.10.2010


na baven