De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Pingsten

Andacht in Lütten Grönau, hollen vun Pastor Uwe Baumgarten


 

 

As nu de Pingstdag dor weer, dor seten se all tohoop un luurn up dat, wat nu kamen sull. Un dat duur nich lang, dor füng dat an to susen un to brusen vun ’n Himmel her, graad so, as wenn de Storm upkümmt. Un in dat ganze Huus, wo se seten, weer dat to höörn. Ok kregen se Tungen to sehen, as wenn dat Füürflammen weern. De delen sik wedder, un up jeedeen vun ehr sett sik een dal. Un se weern all vull vun ’n Hilligen Geist. Un se füngen an un snacken in anner Spraken, graad, as de Geist ehr dat ingeev.

Nu wahnen in Jerusalem allerhand Juden, de dat mit ehren Gloven heel genau nehmen un fröher in ’t Utland leevt harrn, överall, wo dat Minschen gifft ünner’n Himmel. De kemen, as dat Brusen losgüng, in groten Swarm tohoop un maken grote Ogen; denn jedereen höör, dat se graad in sien Spraak reden deen. Un se wüssen nich, wat se dorto seggen sullen, un wunnern sik bannig un sään: „Wo geiht dat to? Sünd disse all, de dor reden doot, nich ut Galiläa? Wo is dat doch blots mööglich, dat wi se höörn un verstahn doot, jedereen in sien Moderspraak, in de wi born sünd? Dor sünd Parther un Meder un Elamiter, un denn welk, de in Mesopotamien un Judäa un Kappadokien, in Pontus un Asien, Phyrygien un Pamphylien, Ägypten un in de Gegend vun Libyen bi Kyrene tohuus sünd, ok de Römer, de sik hier anbuut hebbt, Juden un so ’n Lüüd, de dissen Gloven annahmen hebbt, Kreter un Araber – wi höört ehr reden in unse Moderspraak vun all dat Grote un Wunnerbore, dat Gott daan hett?“

Ja, se kregen würklich ganz dat Swiegen un wüssen nich, wat se dorto seggen sullen. Un de een sä to den Annern: „Wat hett dat blots up sik?“
Anner aver maken sik dor över lustig un sään: „Ach, de sünd duun! Hebbt to veel Wien drunken!"
Dor aver stünn Petrus mit de Ölven up un sä luuthals to ehr: „Jüüdsche Landslüüd un all ji Börger vun Jerusalem! Dit süllt ji doch weten, un wat ik juuch nu segg, dat markt juuch! Disse Lüüd hier sünd allens anner as duun! Dat is doch ok eerst Klock negen un eerst even up’n Vörmiddag! Nee, dat bildt juuch man nich in! Aver dat will ik juuch seggen: Nu is dat indrapen, wat de Prophet Joel mal seggt hett:

„Wenn de letzte Tiet kümmt – so seggt Gott – denn geet ik vun mienen Geist ut up allens Fleesch."


Leve Gemeende,

dat ik dat blots togeev: Pingsten reegt mi up. Vergangen Johr harr ik Gottsdeenst in Kücknitz — so twintig ole Fruun. Dit Johr kann ik in de Wegkapell kamen: In de Gemeende, wo ik nu togangen bün, fallt de Pingst-Gottsdeenst gliecks ganz ut — dat gifft einen Regionalgottesdeenst — in en Kirch warrt för veer Gemeenden fiert.


Pingsten. Unbekannte Künstler

Un denn höört wi so en Geschicht: Begeistert sünd de Jüngers, lang noog hebbt se sik in ehre Stuuv verstecken un hebbt vun de olen Tieden swöögt — nu gaht se rut, un — sallst di wunnern — de Lüüd höört ehr to.

Mi dücht, dat is dat Geheimnis vun Pingsten: Wi mütt rut, vör de Döör — denn find wi ok Gehöör.

Hier in Lauenborg kennt de meisten Lüüd Dahmetal — dat sünd all de Busse, de över Land kutschiert. Wat de wenigsten Lüüd weet: Dahmetal hett ene grote Hall, wo de Autos instellt, rein maakt un repariert warrt. Alle poor Johr maakt de in Kastörp so en "Gewerbeschau". Dor steiht de Kroog, de Bäcker, de Antiquitätenunkel, de Bank, de Friseur — all hebbt se so' n lütte Koje, beten grötter as so ein Gordenpavillon. Un dor hebbt wi uns als Kirchengemeinde to stellt, mit uns egen Utstellung. So veel weer dat nich, wi harrn uns ole Altarbibel, en Hupen Biller ut de Gemeendearbeit, enen Computer mit uns Homepage — un en poor nette Lüüd, de praat stünnen, mit de Gäst to snacken. Toeerst weer dat teemlich komisch.


Pingsten. Giotto di Bondone

"Wat verkööpt ji denn?", fraag en Mann, un ik heff seggt: "Wi hebbt Ideen, wi man sien Leven vernünftig gestalten kann." Dat hett nich lang duurt, denn weern wi all dree orrer veer Lüüd an den Stand ümmerto bi to snacken. Welk Lüüd vertellen, dat se na den Krieg in Söbenböhmen wahnt harrn, welk fragen, wi dat mit en Hochtiet is, wenn de Mann nich in de Kirch is, welk wullen weten, wie dat mit de Kirchenstüürn is. As wi so langsam all dorbi weern, unsen Kram tohoop to leggen, keem en Frau ut de Gemeindevertretung vörbi un sä: "Ik finn dat Klasse, dat ji dor sünd."

Dormols heff ik endgültig verstahn: Wi sünd als Kirch vun Frünnen ümgeven. Twee vun dree Lüüd, de dor rümlopen sünd, hören to uns. Sösstig Prozent Mitglieder: Dorvun kann Angela Merkel blots drömen — de hett nicht mol 40 Prozent Wählers.

Wi as Kirch sünd veel to oft veel to feig. Paulus hett mal seggt:

"Ik schaam mi nich wegen dat Evangelium,
dat is en Krafft, de vun Gott kümmt."

Mi dücht, wer Pingsten enen Gottesdeenst mit Kyrie un "ik armen sündigen Minschen" fiert, de hett sik noch nie den Hilligen Geist üm de Nääs weihen laten.


Ut dat Rabula-Evangeliar

Ik wahn in Ahrensborg, un dor gifft dat to Pingsten en Tradition, de mi ümmer wedder begeistert. Dor gifft dat fiev Gemeinden, twee lutherische, en katholsche und twee Freikirchen. De fangt ehren Gottsdeenst in ehre Kirchen an, un denn gaht se los to enen zentralen Marktplatz. De eene evangelsche Gemeende is ümmer toeerst dor, de hebbt dat eenfach hild. De letzten sünd ümmer de Katholiken — de kaamt dor mit ehre Prozessionsutstattung, Weihrauch, Fahn und Ministranten — dat maakt düchtig wat her.

Wenn se all tohoop sünd, gifft dat den Rest vun den Gottsdeenst: Jede Gemeinde hett ehr Deil bitodregen, Gebeden, Leder un dat "Unse Vadder" warrt tosamen bröcht.

Dat is Pingsten. De gaht rut ut ehre Kirchen, de gaht rut ut ehre egen Tradition — tosamen warrt düütlich, dat Gott up verschieden Ort to de Minschen snackt — un dat liekers all siene Kinner, siene Gemeinde sünd.


Hillge Geist, Petersdom

So will ik wohl denken, dat de Hillige Geist hier bi uns in de Weegkapell ok weiht. De Weegkapell heit so, wiel se an den Weg liggt — hier sünd wi, ünnerwegens. Un wi kaamt ok vun verschieden Stellen — nich vun Kappadozien und Elam, vun Phrygien un Pamphylien — wi kaamt ut uns Gemeinden, vele hebbt villicht gor keen, mach wesen, welk höört gor nich to uns Kirch — aver hier sünd wi, hierher sünd wi kamen un höört in uns Moderspraak up dat, wat Gott uns mitgifft för uns Leven — dit un de Freud und de Dankborkeit för Gott sien schöne Welt und unsen Platz dor in — dat kann uns begeistern.

Amen.


23.5.2010


na baven