vun Rudi Witzke un Gertrud Everding

Leve Gott, ik bün noch kleen,
kann so veel noch nich alleen.
Dorför hest du Minschen maakt,
de mi helpt un stütt un draagt,
de mi nohrt, de mi kleedt,
de mi föhrt, de mi leedt,
de mi schuult, wenn ik huul...
un hebbt, as du, mi alltied leev,
ok wenn ik mal veel Unsinn dreev.

Amen.

Borgen

Du büst allmächtig, hett Vadder seggt,
un Mudder meent, du büst de Leev.
Wat bün ik noch för'n lüttes Göör —
Wat ik för lütte Hannen heff!
Un doch — ik weet, du büst bi mi,
so stark, lettst nienich mi alleen.
Ok wenn de grote Hund luut bellt
un ik blots bevern kann un ween.
Du geihst mit mi in düstern Keller,
du hölpst mi dregen den groten Batz Teller.
Un wenn de böse Keerl mi droht,
büst du bi mi, un allns is goot.

Piep, piep, piep, wat hebbt wi uns so leiv!
Un elkeen itt, so veel hei kann,
bloots nich sienen Nevenmann.
Piep, piep, piep, goden Aptiet!

ut'n Kinnergoorn

Avends

Schick doch dien strahlen Engel mi to Siet,
de Nacht kiekt al in't Fenster.
Bliev bi mi, bit de Morrn kümmt,
denn gifft dat keen Gespenster.
Un wenn de Sünn mi wedder wecken deit — dann
will ik di danken, so goot as ik kann.

Foto: Bertram Botsch